Argieffoto
Antjie Krog (Geb. 1952)
om op ʼn oggend wakker te word binne-in klank
met vokaal en klinker en diftong as voelspriet
om met aarselende sorg die effensste roerings
van lig en verlies in klank te kalibreer
om jouself meteens gekniel te vind
bo-oor die hoorbaar kloppende wand
van ʼn woord – soekend na daardie presiese
moment wat ʼn versreël volloop in klank
wanneer die betekenis van ʼn woord swig,
begin gly en hom eindelik oorgee aan geluid
van dan af smag die bloed na die inkantasie
van taal – die enigste waarheid staan gevél in klank
die digter dig met haar tong
sy haal asem – ja, diep uit haar oor
