Argieffoto (Foto: stux/Pixabay)
NP van Wyk Louw (1906 – 1970)
Ek kry ʼn klein klein beiteltjie,
ek tik hom en hy klink;
toe slyp ek en ek slyp hom
totdat hy klink en blink.
Ek sit ʼn klippie op ʼn rots:
– mens moet jou vergewis:
ʼn beitel moet kan klip breek
as hy ʼn beitel is –
ek slaat hom met my beiteltjie
en dié was sterk genoeg:
daar spring die klippie stukkend
so skoon soos langs ʼn voeg:
toe, onder my tien vingers bars
die grys rots middeldeur
en langs my voete voel ek
die sagte aarde skeur,
die donker naat loop deur my land
en kloof hom wortel toe –
só moet ʼn beitel slaan
wat beitel is, of hoé?
Dan, met twee goue afgronde
val die planeet aan twee
en oor die kranse, kokend,
verdwyn die vlak groen see
en op die dag sien ek die nag
daar anderkant gaan oop
met ʼn bars wat van my beitel af
dwarsdeur die sterre loop.
