Ernst van Heerden (1916 – 1997)
Die grense van die klein kryt
is hellende onvastigheid,
waar wit bors fier teen wit bors staan
en skim teen skim die skynhou slaan;
die lyf word wieging – ritmies, sterk –
tot skerm en liemaak ingeperk;
vier donker oë blits fel en woes,
wyl twee gedaantes mik en koes;
maar elk groteske vuis se smak
laat lis en weerstand verder knak…
die liggaam is so rank gebou
en weerloos teen dié man se hou;
tog sal my mokerslag hom tref
waar hy hom vaag en grynsend hef,
sy beeld versplinter in die glas
waar netnou my gestalte was;
ʼn flikker-weerskyn word verskerf,
ʼn lyf stort soos ʼn goring-gerf…
Wie is die man wat roerloos lê,
wie’t ʼn bekende naam gesê?
Waarom die skaar aan’t roep en fluit,
en waarom flakker ligte uit…?
Ernst – ‘n meester met woorde.