Gedig: Die konsertina in die nag

Argieffoto (Foto: Maroela Media)

Argieffoto (Foto: Maroela Media)

CM van den Heever (1902 – 1957)

Die stroom se silwer stem die gaan verlore,
daar waar die spruit se donker waterspore
onder die sterrenag in vertes gly.
Nou leef geen plaasgeluid; net skaad’wees sprei
hul donker spokelywe langs die mure;
en groot gaan in die stilte al die ure
soos lewens in die duisternis verby.

Daar klaag eers sag, dan heimlik-mooi die hese
treurstemmetjie – verlangend soos ʼn wese
na dae lankal weg, lankal nie meer;
die tone klim en draal en val dan weer
en op hul leef herinnering en swewe na kinderjare,
na kinderjare, rykste van die lewe,
na dae lankal dood – lankal nie meer.

Nog ween die konsertinastem en bewe
die wysie, waarin verlange lewe
vol ou weemoed en herin’ringspyn.
Dit is weer stil! en in die stilte skryn
die groot verlange na die ewige sterre;
en luister! soos ʼn stemmetjie van verre
klaag die ou spruitjie in donker – en verdwyn.

ondersteun maroela media só

Sonder Maroela Media sou jy nie geweet het nie. Help om jou gebalanseerde en betroubare nuusbron se toekoms te verseker. Maak nou ’n vrywillige bydrae. Onthou – ons nuus bly gratis.

Maak 'n bydrae

Nou pra' jý

3 Kommentare

Te-regs-om-links-te-wees-en-te-links-vir-regs-wees ·

Pragtige in kleur met woorde…

Dirk Coetzee ·

Meevoerend beskrywend. Gaan haal iets diep in die hart.

Corrie Jacobs ·

Pragtige gedig. Konsertina musiek het iets spesiaal. Dit is ware kultuur musiek van die Afrikaner. Hierdie gedig is n ware kultuur skat.

O wee, die gesang is uit! Die kommentaar op hierdie berig is gesluit. Kom kuier gerus lekker verder saam op ʼn ander artikel.