Koos du Plessis (1945 – 1984)
Ek ken ‘n ou, ou liedjie
van lewenswel en -wee;
van lank vergane skepe in
die kelders van die see.
Die woorde is vergete
en tog, die deuntjie draal –
soos vaag onthoude grepies uit
‘n baie ou verhaal…
Van swerwers sonder rigting;
van soekers wat nooit vind…
En eindelik was almal maar
kinders van die wind.
Gesigte, drome, name
is deur die wind verwaai;
en waarheen ál die woorde is,
sou net ‘n kind wou raai.
Swerwers sonder rigting;
soekers wat nooit vind…
En eindelik was almal maar
kinders van die wind.