WEG Louw (1913 – 1980)
Die reën skuifel deur die straat,
verby my venster, mensverlaat …
Soos ʼn trossie narsings wat verkwyn,
flikker die druppels teen my vensterruit
waar die geel straatlig daardeur skyn;
en voel die wind
met bleek vingers, soos ʼn kind,
aan die swaar gordyn, wat plooi
in die lamplig, teer en droef papawerrooi.
Mooi. Baie mooi, dankie.
Dankie vir elke gedig… Dis ‘n seën en ‘n troos om ons taal te lees, wanneer die woorde so netjies, maar kragtig ondermekaar gaan staan. Dis ‘n beskawing wat skaars geraak het…