HA Fagan
Ek het ‘n huisie by die see. Dis nag.
Ek hoor aaneen, aaneen die golwe slaan
teenaan die rots waarop my huisie staan
met al die oseane se woeste krag.
Ek hoor die winde huil – ‘n kreun, ‘n klag,
soos van verlore siele in hul nood
al dwalend, klagend, wat in graf en dood
geen rus kon vind nie, maar nog soek en smag.
My vuurtjie brand, my kersie gee sy lig.
Ek hoor dan maar hoe loei die storm daarbuite,
ek hoor hoe ruk die winde aan my ruite;
hierbinne is dit veilig, warm en dig.
Kom nag, kom weer en wind, kom oseaan –
dit is ‘n rots waarop my huisie staan.
