Teen die dood self beskerm God nie, die dood is immers die onmisbare voertuig wat Sy mense weer terug aan Hom besorg, maar teen spesifiek die gruwel van die dood, dáárteen beskerm God.
Lees meerAlles deur die skrywer Chris Chameleon
Chris Chameleon: Die reine waarheid
‘n Storie oor pynappelbier en ‘n twee liter Coke-bottel.
Chris Chameleon: Binne omstandighede groter as onsself
As mens is ons deur die gang van ons ontwikkeling ingerig om ten eerste op die onmiddellike te fokus, ʼn neiging wat verskerp word deur gevaar of onbekende omstandighede.
Chris Chameleon: Laat die vrees verdwyn
“Ek het agtergekom dat vrees ʼn duiwelse saad is wat in die teelaarde van jou gemoed wortel skiet om ʼn plaag van onkruid en verterende pestilensie in die tuin van jou siel te versprei.”
Chris Chameleon: ʼn Geleentheid vir herontdekking
ʼn Mens kan net hoop en bid dat dit ʼn tyd vir herontdekking van mekaar kan word en veral dat ouers meer tyd met hulle kinders en met mekaar spandeer.
Chris Chameleon: Oor lewensfases en reünies
As kind was ek nie daarvan bewus dat die lewe hom onder andere in fases afspeel nie. ʼn Mens kyk nou nie juis vanuit ʼn hoogte na jouself wanneer jy self kniehoogte is nie.
Chris Chameleon: Leed, my lewenslange skadumaat
‘Noudat jou lewe van geen waarde meer vir jou is nie, wy dit toe aan ander. Bring die vreugde wat jou nie beskore is nie aan ander. En die betekenisloosheid van alle inspanning wat jou eie lewe kenmerk, span jou vir ander in.’
Chris Chameleon: In ʼn oomblik …
Sy het die knoppies meesterlik gedraai en soos ʼn ervare vlieënier in ʼn ingewikkelde stuurkajuit die druk, die hoogte en die versnelling klinies gereguleer. Ek was weerloos teen hierdie aanslag.
Chris Chameleon: Die gewag op reën
Mens merk in die boere om ons dat daar harde bene gekou word. Dapper glimlagte veg teen die stryd om nie as grynse te vergestalt nie …
Chris Chameleon: Grensdraad en die wit blom
Die wit blom staan regop en die soet muskusgeur vul die aandlug. Lewe, lewenslus en die pronkerige fierheid straal daaruit.
Chris Chameleon: Toe die vlag betekenis kry
En nou, die pas afgelope week, net toe ek dink ek is vir ewig gevestig in my sieninge, kom daar weer ʼn wending op my af, so onverwags soos die halftoon klimmetjie by “… die pand van ons erfnis geslag op geslag…” in die vlaglied.
Chris Chameleon: ʼn Ode aan die reuse
Faans, Leon, Douw… hulle was almal reuse, in een of ander jaar die langste, die grootste ouens in die klas saam met my. Ek was meestal onder die drie kleinstes …
Chris Chameleon: Cowboy kom huis toe
Hulle het stil geraak en my aangekyk. Ek het my keel skoongemaak en plegtig verklaar: “Ughem… ek wil net sê, ek gaan nooit trou of kinders kry nie.”
Chris Chameleon: Die eerste boereverenigingvergadering
Die vergadering geskied ordelik, presies volgens agenda. Die atmosfeer is uiters professioneel, jy kon net sowel in ʼn korporasievergadering in ʼn wolkekrabber in Sandton gesit het. Dis net die inhoud wat verskil.
Paashaas en die malvalekkereiers
“En so kry ek toe tydens die Paasvakansie werk in die Randburg-winkelsentrum as ʼn paashaas. Dit was ʼn relatief maklike werkie…”
Chris Chameleon: ‘Be-voor-reg’, die ongeskikte woord
My liefde vir tale, in die besonder my eie taal, lei soos meeste liefdes, meestal tot genot en vervulling. Maar sy kan soms ook so ʼn katterige wyf wees, wat my folter met sekere aspekte van haar wese.
Chris Chameleon: Moses (deel 2)
Moses was vir die eerste drie dae in ons huis ʼn stil katjie. Nie dat hy wou wees nie – hy het gereeld probeer miaau, maar ʼn sagte, skor fluistering was al wat hy kon baasraak…
Chris Chameleon: Moses (deel 1)
Tuisgekom, het ons hom Moses gedoop, want ons het hom in die riete gevind…
Chris Chameleon: Die Kersfees-konsternasie
“…Kersvader begin nou so te wriemel dat die wit kussing wat om sy maag gebind is voor by sy baadjie begin uitpeul…”
Chris Chameleon: Nagedagtenis
Wys vir my betyds die sluier as hy van agter kom…
Nuus oor die koronavirus
Sien ook die regering se amptelike webwerf by sacoronavirus.co.za
