Noodkreet van ’n leierlose uitgeworpene

Ek het geen begeerte om in die buiteland te gaan woon nie, geen begeerte om langafstand-oproepe na familielede te maak of om my kinders eendag in Engels te skool nie. Foto: Ometz.ca

Anoniem van Centurion skryf:

Hoe gemaak as die strop om jou nek al stywer trek, jy die meedoënlose aanslae van die oningeligte massa op jou mense en jou kultuur hulpeloos moet aanskou – elke uur, soos klokslag? Net nog ’n dag, met net nóg ’n wolkbreuk gevul met afgryse en nyd vir jou en jou soort. Dit maak nie saak hoe hard jy probeer nie, hoe hard jy omgee nie.

Afrikaans is opnuut die taal van die verdrukker, en ons jonges word steeds gekruisig vir die “atrocities of the past”. Om elke hoek en draai word ons herinner aan ons hand in die “verspilling van onskuldige bloed, ons onregmatige vergrype aan grond en ons geklou aan sistemiese rassisme en swart haat”. Trek stywer.

Selfs ons werkplekke – die één plek van “samekoms” waar almal na ’n gesamentlike doelwit streef, naamlik wins – het in ’n drukkoker ontaard. Swart Ekonomiese Bemagtiging, kollegas wat hulle gebrekkig op sosiale media teen die “kolonialiste” verset met geen mens wat ’n woord daaroor rep nie, en die onverkwiklike beletting om jou moedertaal, die soetste taal, te praat, is als “tekens van die tye”. Trek nog stywer.

Ek skryf nie vir eie gewin nie, maar om iemand eendag, êrens ’n blik te gee op die psige van die jong Afrikaner van vandag – die uitgeworpene, die wildehond wat agter draf. Blaf, kef, tjank. Was, is, mos. Gebroke, maar nie oorwonne nie. Ons vreet die oorblyfsels van die leë karkas as trooskos, want godddank, dis van korte duur.

Ek lees en hoor dikwels van eens groot Afrikanergeeste, -patriotte – van Johann Rupert wat sy finanisiële steun aan ’n welbekende Britse tydskrif onttrek het omdat hulle sy taal verneder het; van ’n jong Paul Kruger wat op tienjarige ouderdom aan sy eerste veldslag deelgeneem het, van Wolraad Woltemade wat te perd die see ingevaar het om desperate siele van ’n verdronke dood te red; daar is baie voorbeelde. Trouens, daar is so baie, dit klink amper te goed om waar te wees, want waar is hulle dan vandag?

Nog nooit was die Afrikanerstem so uitgedoof nie; nog nooit so verdeeld en pateties nie. Wie verteenwoordig ons? Max du Preez? Steve Hofmeyr? AfriForum? Solidariteit? Die Vryheidsfront Plus? Front Nasionaal? Ons het tientalle kultuurorganisasies; die kerk dreig om in twee te skeur en selfs fees- en musiekorganisasies sit nie eens om dieselfde vuur nie; en ons mense sit met en sonder werk, hier en oorsee. Tweespalt, “driespalt”, “vierspalt”, spat. Die oneindige fragmentasie voed die knaende disassosiasie – onder mekaar, en met volk en vaderland. Vaderland! Dis hartsverkeurend.

Ek is lief vir hierdie land en wil graag sien dat Suid-Afrika die vooruitstrewende wêreldmoondheid word wat ek weet ons kan wees. Ek het geen begeerte om in die buiteland te gaan woon nie, geen begeerte om langafstand-oproepe na familielede te maak of om my kinders eendag in Engels te skool nie. Ek is lief vir Afrikaans en al sy mense, maar ons is leierloos, gemarginaliseerd en leef in konstante vrees vir die diskoers wat die land inslaan – toenemende politieke chaos, finansiële agteruitgang en smeulende rassehaat wat by die dag dreig om oor te kook.

My grootste vrees en seer is nie om die onbekende in te vaar nie, maar die lot van dié wat gaan agterbly kort nadat ’n klomp ywerige Afrikanermoed, kundigheid, geld en beleggersvertroue die land finaal vir goed vaarwel toegeroep het. Ver duskant die blou waters sal ons onsself hervestig, wêreldklas-skole en -universiteite stig en ’n krag word om mee rekening te hou – ons het dit al immers vantevore gedoen. My eerste liefde en keuse bly Suid-Afrika, maar daar gaan ’n dag kom – en ek vrees, vinniger as verwag – wat ons hierdie land se oewers gaan verlaat; nie uit vrees nie, maar juis omdat ons vreesloos, leierloos is.