Ope brief aan ʼn verkragter

Argieffoto

WAARSKUWING: Die inhoud van die brief kan sensitiewe lesers of kinders ontstel.

Deur Susan Bredell 

My verkragter

Ek het wakker geword, of eerder bygekom, die eerste week in Oktober, êrens naby die gholfbaan in Bethlehemstraat. Ja, jy – mooie wit, jong man het jou wellus soos ʼn dier op my uitgebraak deur my teen my wil te ontbloot, te skend, te skaad, te verkrag.

Daar was twee van julle.

Wit, jonk, selfvoldaan. Ondenkbaar om te dink dat geen skaamte, skuld of vrees oor jul gedagtes en denke spoel terwyl julle my onteer nie! So hard is jul harte. Soos ʼn eelt moes jul harte stadig verhard het.

Dis darem so vreemd dat geweld so ʼn “liefdesdaad” voorafgaan.

Maar hoe anders?

Daar was geen keuse vir my nie en al hoe jy jou verwronge sin kon kry, was om my oor die kop te slaan. Bewusteloos ek, siek jy. Toe het jy jou saad in my inforseer.

Hoeveel dae is ek so deeglik bewus daarvan dat jy so seer is? Hoeveel kere besef ek dat jou oortreding baie groter is as dit wat aan my siel gedoen is? Hoe baie nagte wonder ek of en hoe jy slaap?

Ná ek uitgevind het ek is swanger, wou ek met alle mag en geweld jou lewe in my beëindig.

Die letsels van jou oortreding wou ek met krag en daad vermoor.

Genadiglik het ek nie.

“Two wrongs don’t make a right.”

Wat ek wel weet, is dat jy nie (kan) dink nie – want as jy sou of wou of kon dink, sal jy nie in staat wees tot so ʼn wrede daad nie… het jy al ooit, ooit, ooit gedink dat jy lewe verwek?

Het jy al gewonder of en hoeveel kinders daar in Rustenburg rondflenter met jou DNS?

Onskuldig, uitgelewer, ongevraagd, weerloos, alleen, wees… soos in vaderloos, en sommiges dood.

Jy neem geen, hoegenaamd geen verantwoordelikheid vir hierdie gemors nie. Jy stap (of het jy gehardloop?) net weg nadat jy my privaatheid en vroulikheid vertrap het.

Sy is hierdie week gebore.

Jy, verkragter, is ʼn pappa.

Sy is pragtig, volmaak en gesond. Verwek in haglike omstandighede, maar sorgvuldig geweef deur God in my moederskoot. Ek kyk na haar en wonder waarin jy goed is, van watter kos jy hou of wat die kleur van jou oë is? Hier is ʼn dogtertjie, die helfte van jou. Sy gaan dalk soos jy lag, of loop, of lyk.

ʼn Vegtertjie, nageslag van ʼn lafaard.

Jy mag met hierdie brief wel ervaar dat ek jou veroordeel, maar jy sal nie glo nie – ek veroordeel jou nie.

Geheel en al glad nie, nooit nie!

Jy is nie sleg nie. Maar o, so verkeerd.

Ek kan my net probeer indink wat aan jou gedoen is om jou in staat te stel om dit aan my te gedoen het.

Jou hart moet aan flarde wees. Flenters… dalk het jy geen hart oor nie, stukkend, verwerp, verskree, vertrap, verraai, verkrag, vol vrees.

Ek is ook jammer vir jou ouers… “ons” dogtertjie se ouma en oupa. Hulle smag dalk om ouma en oupa te word. Hulle sal nooit weet dat hulle wel reeds is nie.

Jou saad roep op die grond uit!

Ek is vir jou so, so, so jammer.

Vanoggend vroeg het hulle haar weggeneem.

Aangeneem.

Want ja, ek kan ook nie vir haar sorg nie, êrens sal ʼn ander “man” nou jou skoene volstaan.

Ek bid vir jou. Ek het jou reeds oor en oor en oor vergewe – anders het bitterheid my doodgemaak.

Ek het jou ook vrygespreek – haat vir jou wou my vernietig.

Soek asseblief hulp. Soek Jesus. Hy soek jou reeds. Jy het kapasiteit in jou om mense na God te laat

draai… sodra jý gedraai het.

Iemand het eenmaal gesê: “Niemand is te stukkend vir die Timmerman van Nasaret nie!”

Met ʼn baie seer lyf ná ʼn verskriklike pynlike geboorte lê ek saggies en huil vanaand.

Vir my, vir ʼn dogtertjie, maar die meeste vir jou.

ʼn Slagoffer.

• Susan Bredell van Rustenburg het dié ope-brief geskryf gegrond op ware gebeure wat haar pad gekruis het. Bredell meen dié brief is nie geskryf om een voorval uit te lig nie, maar om die sluier weg te trek oor die intense pyn, gebrokenheid, verwronge wil en hartseer van verkragters sowel as  slagoffers.