Antibiotika in diereproduksie: Oorregulering kan armoede vererger

Argieffoto

Deur dr. Peter Oberem

Die Departement van Landbou, Bosbou en Visserye (DLBV) het onlangs gewysigde regulasies op Wet 36 van 1947 vir kommentaar gepubliseer. Indien hierdie wysigings aangebring gaan word, sal voedselsekerheid en die volhoubaarheid van die hele lewendehawe-waardeketting, veral kleinskaalse veeboere, ernstig geraak word – alles in die naam van burokrasie.

Met die wêreldbevolking wat na verwagting teen 2050 nege miljard mense sal bereik, is daar al heelwat oor voedselsekerheid geskryf. Voedselproduksie, veral dié van proteïen, sal in die volgende 31 jaar moet verdubbel.

Navorsing het getoon dat wanneer ondergevoede kinders se kos met proteïene aangevul word, hul kognitiewe verbetering by verre dié oorskry teenoor die waar aanvullings slegs met koolhidrate en/of vette aangevul is.  Gegewe die toenemende behoefte aan ’n intellektueel sterk arbeidsmag vir ’n land om as ’n ekonomie van die toekoms te oorleef, is voldoende proteïen ’n fundamentele behoefte.

Hierdie verdubbeling van voedselproduksie kan slegs in Afrika suid van die Sahara plaasvind waar ruimte en die fundamentele hulpbronne van goeie grond, voldoende en gereelde reënval en lae verdamping voorkom. Wat die streek terughou, is dat regerings versuim om beleidsbepalinge op te stel wat landbou ondersteun.

In Suid-Afrika het hierdie beleidsmislukking bygedra tot ’n situasie waar 40% van kinders meetbare simptome van swak voeding toon. Daarbenewens het bykans 30 miljoen Suid-Afrikaners nie voedselsekerheid nie en word gereeld deur die risiko van hongersnood in die gesig gestaar.

Burokrasie het gek geword

Hoe hou hierdie syfers verband met die voorgestelde wysigings op Wet 36 van 1947? Kom ons verduidelik.

Die voorgestelde wysigings word gemotiveer deur die dringende behoefte om die onverskillige gebruik van antibiotika in diereproduksie en dieregesondheid te bekamp, ​​aangesien toenemende weerstand teen bakterieë wat siektes veroorsaak, getoon word. Hierdie weerstand word gedryf deur die intensiteit en frekwensie van die gebruik van die middels.

DLBV se motivering is dus goed; maar dit is by die uitvoering daarvan waar hulle faal.

Die wysigings aan die Wet stel voor dat veemiddels in drie groepe verdeel word:

  • Die wat slegs via veeartse aan boere beskikbaar is;
  • Die wat via veeartse en para-veterinêre beroepe aan boere beskikbaar is; en
  • en dié wat direk aan boere beskikbaar is, hoofsaaklik via koöperasies.

’n Paar baie ou en veilige antimikrobiese middels word tans as oor-die-toonbank-middels toegelaat. Dit sluit oksitetrasiklien (produkte soos Ultratet en Terramycin) vir die behandeling van hartwater en galsiekte; ’n paar sulfas (produkte soos Disulfox) vir diarree; en diminasien (produkte soos Berenil) vir die behandeling van rooiwater in.

Die nuwer en meer gesofistikeerde antibiotikums is reeds voorskrifmedisyne en word beheer ooreenkomstig Wet 101 van 1965. Voorskrifmedisyne kan slegs deur veeartse gebruik of voorgeskryf word.

Wat is die probleem?

Daar is drie probleme met die voorgestelde wysigings.

Eerstens is die beperkings tot toegang wat geskep word. Van die oor-die-toonbank-middels wat hierbo genoem word, word voorgestel vir klassifikasie as beskikbaar slegs deur veeartse. Aangesien bosluisoordraagbare siektes soos hartwater dikwels akuut is, is vroeë opsporing en behandeling noodsaaklik vir die diere om te oorleef. Tans is hierdie “noodhulpmiddels” beskikbaar by meer as 600 koöperasies, talle landbouwinkels en 300 veeartse wat met plaasdiere werk – ’n totaal van minstens 1 000 kooppunte hoofsaaklik in landelike gebiede. As die voorgestelde wysigings aangebring word, sal hierdie vinnige toegang verdwyn, want dit is onmoontlik vir Suid-Afrika se 300 grootdierveeartse om onmiddellik by vee-eienaars uit te kom. Die gevolge sal veral verwoestend wees in die groot gemeenskaplike gebiede waar die helfte van ons vee voorkom.

Prys sal waarskynlik na vore kom as ’n verdere beperking tot toegang. Koöperasies werk in die algemeen op ’n 21%-winsgrens op veemiddels, wat druk op veeartse plaas om hul pryse in toom te hou. Met koöperasies uit die aanbodprentjie is daar min twyfel dat boere – insluitend die miljoen kleinskaalveeboere in die landelike gebiede – meer sal betaal vir dieselfde medisyne. Die gevolg sal ’n dubbele slag wees vir voedselsekuriteit, naamlik verhoogde insetkoste en verhoogde voorraadverliese.

Die tweede probleem het betrekking op die voorgestelde verbod op advertensies. Vervaardigers en verspreiders van produkte wat geklassifiseer word vir gebruik deur veeartse en/of para-veterinêre beroepe, sal nie toegelaat word om hul produkte aan boere en vee-eienaars te adverteer nie. Advertering is ’n belangrike bron van befondsing van, en ’n manier om goeie tegniese raad te verskaf oor die opsporing en behandeling van siektes en parasiete. Die beperking op advertensies sal die verskaffingsmaatskappye se vaardigheidsoordragaktiwiteite ernstig beperk.

Die derde probleem gaan oor kapasiteit. Voor ’n veemiddel bemark en versprei kan word, moet dit geregistreer word ooreenkomstig die vereistes van Wet 36 van 1947. Weens ’n agterstand by die Registrateur Wet 39/1947 asook die Suid-Afrikaanse Gesondheidsprodukte-reguleringsowerheid (Saphra), kan registrasie maklik vyf jaar duur – ondanks ’n onlangse hofbevel teen die minister van die DLBV en die registrateur om hul uitkoms te verbeter. Dit is vyf jaar van verlore produksie en inkomste vir die vervaardiger, verspreider en vee-eienaar, sowel as verhoogde voedselpryse vir verbruikers wat veroorsaak word deur die gebrek aan produksiehulpmiddels en markmededinging.

Hoewel pres. Ramaphosa in ’n aantal toesprake verwys het na die rol wat landbou kan speel om voedselsekerheid te verseker en werk te skep, lyk dit nie of die boodskap burokrate bereik wat wetgewing moontlik gebruik as teenwig vir die onvermoë om bestaande wette te implementeer nie.

’n Oproep tot aksie

Afrivet, ’n lid van die Suid-Afrikaanse Dieregesondheidsvereniging (SAAHA) en ’n korporatiewe lid van Agri SA, doen ’n beroep op Senzeni Zokwana, minister van die DLBV, om in die belang van voedselsekerheid en die volhoubaarheid van Suid-Afrikaanse vee-eienaars op te tree:

  1. Skrap die ondeurdagte en verswarende wysigings;
  2. Tree intensief in gesprek met alle vee-eienaars, die produsente van ons proteïen, oor hoe om ’n oormatig burokratiese stelsel, wat Suid-Afrika duur te staan kom wat betref voedselveiligheid en bekostigbaarheid, beter te laat funksioneer;
  3. Tree in gesprek met bogenoemde landbou-organisasies, asook die Suid-Afrikaanse Veeartsenykundige Raad, oor hoe om antimikrobiese weerstand die beste te hanteer voordat eensydige besluite daaroor geneem word; en
  4. Bevorder die harmonisering van dié reguleringsproses in die Suider-Afrikaanse Ontwikkelingsgemeenskap (SAOG) tot voordeel van almal.
  • Dr. Peter Oberem is die stigter, aandeelhouer en besturende direkteur van Afrivet.

Hierdie plasing is deur ’n onafhanklike persoon of onderneming saamgestel. Die menings en standpunte wat in hierdie skrywe uitgespreek word, is nie noodwendig die beleid of standpunt van Maroela Media se redakteurs, direksie of aandeelhouers nie. –Red

Deel van: Meningsvormers, Produksie

ondersteun maroela media só

Sonder Maroela Media sou jy nie geweet het nie. Help om jou gebalanseerde en betroubare nuusbron se toekoms te verseker. Maak nou ’n vrywillige bydrae. Onthou – ons nuus bly gratis.

Maak 'n bydrae

Nou pra' jý

5 Kommentare

schaun ·

En omrede die bevolking aangroei en die boere wins jaag moet ons nou die kans vat met die antibiotika vleis en hoop as n pes uitbreek ons liggaam nie antibiotika weerstandig gaan wees en almal gaan doodgaan ,nogal slim,wat van geboortebepekings vir die volk of vir die beeste knoffel gee as n alternatief vir antibiotika?

THYS MULLER ·

Liggaam kan nie weerstandige word nie, bakterieë wel

John ·

Voedselsekerheid maar nie gesondheidsekerheid nie… wat help dit? Stel boere net belang in ‘n gesonde bankbalans?

Stef ·

Ou John. Ek gebruik sowat 2 liter A/B op 400 skape elke maand. Dit kos so R2000. Die veearts vra sowat R500 per skaap as ek die dier na hom aan ry. Of jy gaan slaai eet of jy gaan R1000/kg betaal vir vleis of die Staat moet ophou krap waar hulle geen idee het wat hulle doen nie. Daar is entstof vir Hartwater maar hulle weier om dit te registreer. Steve is meer reg as wat julle verstaan.

O wee, die gesang is uit! Die kommentaar op hierdie berig is gesluit. Kom kuier gerus lekker verder saam op ʼn ander artikel.