Die huidige toedrag van sake vir minderhede in die wêreld – Deel 4

Klik hier om Deel 1 te lees en klik hier om Deel 2 te lees en klik hier om Deel 3 te lees.

Asië

Asië is te groot en te uiteenlopend om van ‘n eenvormige hantering van minderhede te kan praat.

Anders as in Amerika het emigrasie van buite en vermenging nie so ‘n groot rol gespeel nie en beskik Asië oor oeroue ryke wat reeds eeue lank bestaan (Japan, Sjina, Indië, Persië, Thailand e.a.). Minderhede wat egter net so lank soos die meerderheidsvolk in die state leef, kom wel dikwels voor. Oor die algemeen is sake nie te goed bestel vir minderhede nie. Die grootste land van Asië, Sjina, onderdruk sy minderhede genadeloos. Die onderdrukking neem verskeie vorms aan, van brute geweld deur staatsorgane wat enige politieke aktiwiteite verbied en lede van die minderhede in tronke stop en martel, tot etniese oorheersing deur die massiewe inpomp van etniese Han-Sjinese in die streke wat deur minderhede bevolk word.  Die Uigure, ‘n Turkvolk wat die Moslemgeloof aanhang en in die westelike woestyngedeeltes bly, se eiesoortige kultuur word fisies en sielkundig afgebreek en die kommunistiese regering gaan selfs so ver as om historiese stede soos Kasjgar af te breek en die ou Middeleeuse huisies te vervang met eenvormige woonstelblokke volgens die kommunistiese gelykheidsideologie. Gelyktydig vind etniese verdringing plaas deur die massiewe vestiging van etniese Sjinese in die ylbevolkte streke van die minderhede plaas. Godsdiensuitlewing word aan bande gelê en enige politieke aktiwiteite is verbode. Internasionaal meer bekend is die lot van die Tibetane, wat nes die Uigure sowel demografies verswelg, fisies onderdruk en kultureel en geskiedkundig afgetakel word. Ook die Mongole in Sjina ervaar ‘n soortgelyke hantering.

In die ander reus van Asië, Indië, lyk dinge heel anders, want Indië was nog altyd ‘n land van geweldige groot verskeidenheid en het nie ‘n staatsvolk nie. Verdeling geskied wel rondom godsdiens en alhoewel van staatsweë beskerm, word godsdienstige minderhede soos Christene aan diskriminasie op grondvlak blootgestel. Indië het egter ‘n federale stelsel en minderhede kan in sekere deelstate ‘n invloedryke rol speel.

In Birma word etniese en godsdienstige minderhede soos die Sjan, Mon, Rohingya en Karen stelselmatig vervolg en militêr beveg. Birma se militêre bewind steur hom ook andersins nie aan menseregte nie. Minderhede se situasie sal eers verbeter as Burma eendag ‘n demokratiese regering kry.  Maar dit blyk nie iets vir die afsienbare toekoms te wees nie.

In Sri Lanka het die aanvanklik belowende situasie van die Tamile, wat op die punt gestaan het om outonomie oor hul gebiede te kry, erg versleg. In ‘n oorlog het die sentrale regering die Tamile en hulle rebelleorganisasie, die LTTE (Liberation Tigers of Tamil Eelam) militêr verslaan en duisende burgerlikes is in die proses dood. Die skuld daarvoor lê ook gedeeltik voor die deur van die Tamile, want as ‘n minderheidsgroep beduidende toegewings in onderhandelinge bereik het en outonomie kry, is dit nie die aangewese ding om met bomaanvalle voort te gaan nie. ‘n Soortgelyke situasie geld vir die Palestyne, wat deur voortgesette terrorisme die suksesse by die onderhandelingstafel bedreig.

In die Filipyne, wat uit ‘n magdom eilande bestaan, word minderhede veral godsdienstig gekenmerk, maar wel met ‘n etniese ondertoon. In die Filipyne se suidelike dele veg die Muslim-minderheid met insurgensie en terrorisme vir ‘n eie staat.

In Indonesië, self ‘n gematigde Moslemstaat, poog die radikale minderheid in die Aceh-streek op die eiland Sumatra om met geweld af te skei. Aan die ander kant van die uitgestrekte eilandstaat veg die Papuas van Indonesies-Nieu-Guineë vir afskeiding en aansluiting by hul etnies identiese buurland Papua-Nieu-Guineë. Ook op ander eilande in die periferie veg nie-Indonesiese volke vir meer selfbeskikking. Indonesië se antwoord is etniese getallepolitiek deur die grootskaalse vestiging van setlaars van die hoofeiland Java op die eilande waar minderheidsvolke woon. Dit gee op sy beurt aanleiding tot geweld, konflik en etniese spanning.

Maleisië benadeel sy minderhede openlik deur middel van die wet, vergelykbaar met Suid-Afrika se diskriminerende wetgewing teen blankes (alhoewel dit in Maleisië nie so omvattend is nie). Die Sjinese en Indiese minderhede word benadeel teenoor die Maleise meerderheid (byvoorbeeld toegang tot opleiding en fondse, kontrakte, ens) omdat die minderhede ver bo hulle getalleverhoudings in die ekonomie verteenwoordig is en op bykans elke terrein die meerderheid uitpresteer.

In die Midde-Ooste veg die Kurde, een van die grootste volke sonder ’n eie land, al lank vir onafhanklikheid of ten minste outonomie en erkenning van hulle taal en kultuur en is vir dekades deur die lande waarin hulle woon, by name Turkye, Iran en Irak, brutaal onderdruk. Dinge het egter begin verbeter met die verwydering van Saddam Hussein in Irak en die daarstel van ‘n semi-outonome Kurde-streek in die land. Dit is te danke aan die federale opdeel van Irak op druk van die VSA. Selfs Turkye begin die Koerde effens beter hanteer. Van outonomie vir die Kurde in Turkye kan egter geen sprake wees nie want Turkye leef in die waan dat dit ‘n etnies homogene land is en Kurde en ander minderhede dus nie bestaan nie. Selfs die gebruik van die Kurdiese taal in die openbaar word verbied.

Die Kaukasus-streek is ‘n kookpot van klein etniese groepe wat deels outonome gebiede binne die state van die streek het, deels veg vir afskeiding of aansluiting by hulle etniese stamlande (byvoorbeeld die konflik rondom Karabach tussen Armenië en Azerbaidsjan).

Rusland speel ‘n siniese spel met etniese minderhede. Aan die een kant word minderhede soos die Tsjetsjene gewelddadig onderdruk (wat deels ook hulle eie skuld is, met Islamitiese terrorisme wat in die gebied lewendig is).  Aan die ander kant tree Rusland as beskermer van minderhede op waar dit in sy belang is en om sodoende klein buurstate te verswak. Die voorbeeld by uitstek is Rusland se optrede teen Georgië en ten gunste van die Ossete en Abchaze. Minderhede word hier misbruik vir ‘n politiek van verdeel en heers.

Australië/Oseanië

Die staat Australië volg teenoor sy Aborigines-minderheid (een van die inheemse volke van die wêreld) ‘n vergelykbare beleid as die VSA of Kanada teenoor Indiane of Inuit. Groot dele van die land is aan die Aborigines teruggegee as hulle tradisionele erfgrond, met die veronderstelling dat dit vir tradisionele gebruike aangewend word (byvoorbeeld plekke van aanbidding). Verder ontvang hulle ook kompensasie en toelaes van die staat weens die ongeregtighede van die verlede. Die Aborigines se getalle is egter beperk, omtrent 3% van Australieë se bevolking.

Ook in Nieu-Seeland word ‘n vergelykbare beleid teenoor die inheemse volk van die Maori’s gevolg, wat egter oor ‘n groter invloed en getalleverhouding beskik (omtrent 25%). Ten spyte van die toelaes en vergoedings (of juis as gevolg daarvan?) bly hulle die armste en maatskaplik mees problematiese deel van die bevolking.

In die eilandgebied van Oseanië, byvoorbeeld in Fidji, tref ons meer tradisionele vyandskap aan tussen inheemse volke (wat tot Polinesiese of Melanesiese volke behoort) en latere intrekkers, soos arbeiders uit Indië, wat ekonomies gewoonlik sterker staan as die inheemse groep. Regerings swaai tussen etniese nasionalisme en benadeling van minderhede wat uit latere intrekkers bestaan aan die een kant, en versoening en staatspatriotisme aan die ander kant.

Samevatting

As ‘n mens holisties na die situasie van etniese minderhede kyk, dan kan vasgestel word dat dit ‘n baie algemene verskynsel oor die wêreld heen is. Etnies homogene state, waarin die bevolking vergeet het of nooit geweet het wat dit is om ‘n minderheid te wees en om vir jou regte te veg, is eerder die uitsondering as die reël.  Pogings om die problematiek van minderhede aan te spreek deur ontkenning, assimilering of selfs etniese uitdrywing en volksmoord is vir niemand ‘n oplossing nie en saai die saad vir voortdurende geweld en konflik.

Veel moet nog gedoen word en state sowel as internasionale organisasies het nog ‘n lang pad om te gaan voor hulle erken dat die minderheidsproblematiek nie opgelos word deur welklinkende verklarings wat nie eerbiedig word nie, en deur minderhede van die onderwerping aan die meerderheid ter wille van vrede te oortuig nie.

Bemoedigende tendense is egter aan die gang. Inheemse volke se regte word erken en hulle kry meer en meer seggenskap oor plaaslike bestuur en oor hulle tradisionele gebiede.  Die Afrikaner het reeds ‘n beduidende stap geneem deur erkenning by die Unrepresented Nations and Peoples Organisation (UNPO) te kry en internasionale aandag op ons stryd om oorlewing en erkenning te vestig. Vir ‘n minderheid om te vorder op pad na selfbeskikking is ‘n getallekonsentrasie in een gebied ‘n voorvereiste want regte van minderhede moet ook deur die minderheid self geimplementeer kan word in ‘n geografiese gebied.

Hierdie plasing is deur ’n onafhanklike persoon of onderneming saamgestel. Die menings en standpunte wat in hierdie skrywe uitgespreek word, is nie noodwendig die beleid of standpunt van Maroela Media se redakteurs, direksie of aandeelhouers nie. –Red

Meer oor die skrywer: Sebastiaan Biehl

Sebastiaan Biehl werk tans as ʼn analis in Berlyn, Duitsland. Hy is ook ʼn skrywer van romans en reisbeskrywings in sy vrye tyd en was op ʼn tyd (2001-2005) ook vir Solidariteit se media-afdeling werksaam. Sy kwalifikasies is BA algemeen, BA Hons (Politieke Wetenskap) en MA Politieke Wetenskap by Bloemfontein en RAU, onderskeidelik. Sebastiaan se gebiede van belangstelling is veral politiek, geskiedenis en reis.

Deel van: Meningsvormers

ondersteun maroela media só

Sonder Maroela Media sou jy nie geweet het nie. Help om jou gebalanseerde en betroubare nuusbron se toekoms te verseker. Maak nou ’n vrywillige bydrae. Onthou – ons nuus bly gratis.

Maak 'n bydrae

Het jy iets op die hart? Maroela Media se kommentaarfunksie is ongelukkig gesluit oor die Paasnaweek. Kom kuier gerus later weer!

Nuuswenke kan deur hierdie vorm gestuur word.