Malema, Suid-Afrika se kopseer

Rhoda Kadalie. Foto: Reint Dykema

Julius Malema is ʼn bron van irritasie. Vol van homself en selfsugtig op sy beste is hy allermins die soort leier wat ons jong mense nodig het. In ʼn land waar baie kinders nie matriek behaal nie en jaar in en jaar uit deel van die groot werklose korps word, is Malema ʼn rolmodel sonder wie ons goed kan klaarkom.

Hy skep behae daarin om parlementêre debatte te kelder, veral wanneer pres. Zuma in die parlement is. Hy lewer sy vertonings en kaperjolle omdat hy weet die televisiekameras is op hom gerig. Dieselfde geld vir wanneer hy hof toe gaan weens aanhitsing tot grondbesetting en haatstokery teen wit mense – vir hom is hulle gelykstaande aan grond. Wanneer hy sê dat hy “nog nie die slagting van wit mense” bepleit nie, weet hy presies wat hy bedoel. Terwyl hy so aan die rafelrandjies van anargie pluk, flirteer hy voortdurend met haatspraak, en maak dan aanspraak op onskuld wanneer hy oor sy gebrek aan aanspreeklikheid voor stok gekry word.

Met duisende boere wat grusaam vermoor is sedert 1994 kan ons sulke opruiende retoriek allermins bekostig. Sulke woorde is hoogs onverantwoordelik.  Hoe vinnig kon die gelykheidshof Penny Sparrow met R150 000 of gevangenisstraf beboet vir haar rassistiese opmerkings, wat ek as veel geringer beskou vergeleke met uitsprake soos “Kill Jews”, “Fuck Whites” en selfs erger. Regter Mabel Jansen is as’t ware verhoor deur die media en haar loopbaan het gevolglik amper in die slag gebly. Albei vroue was verplig om verskoning te vra vir wat ander beskou het as erg rassisties. Malema, aan die ander kant, word toegelaat om vrylik gal te braak en mond uit te spoel oor wittes omdat “hy kan”, soos duidelik blyk uit sy arrogante aanspraak in ʼn onderhoud Sondag met Chris Barron. Wanneer ander hulle dieselfde regte op vrye meningsuiting wil toeëien, is die hof van openbare mening (wat altyd in die guns van swart mense kantel weens ons apartheidsverlede) opvlieënd, ongenaakbaar en veroordelend.

Nasiebou kan nooit gedy in ʼn land waar sommige meer gelyk as ander is nie. Hierdie gebrek aan regverdigheid ondermyn die oppergesag van die reg deur die voorheen onderdruktes en benadeeldes vrye teuels te gee om strafloos op te tree. In hierdie opsig is Malema soos Zuma, die einste man wat hy so verag, in dié opsig dat hy altyd midde-in ʼn ondersoek staan en nie so smetloos is as wat hy voorgee nie.

In sy onderhoud met Barron (Sunday Times, 13 November) draai Malema nie doekies om dat sy EFF-studentekorps grootliks agter die ontwrigting in universiteite sit nie, terwyl hy hul rol in geweldstokery en die brand van biblioteke, geboue, motors, en so meer ontken. Die studentekorps is in direkte konflik met hul mededingers, bestaande uit EFF-oorlopers onder leierskap van Andile Mngxitama en leiers van die Pan Afrikanistiese Beweging van Azania (PSST by die UK), wie se kernstryd om die harte en denkwêreld van studente met die oog op die volgende nasionale verkiesing wentel. Deur ʼn proses van herstellende geregtigheid is laasgenoemde groep feitlik vrygespreek van hul oortredings by die UK, desnieteenstaande die feit dat hulle inderwaarheid geen formele studentestrukture by die universiteit verteenwoordig nie. Met al die toegewings aan hulle van die universiteitsowerhede se kant, volg die besef dat selfs ʼn hoëronderwys-instelling ʼn sleutelrol speel om strafloosheid ooglopend die sosiopolitieke samestelling van Suid-Afrika te laat binnesypel. So ontstaan ʼn bestel waarin niemand verantwoordelik gehou word vir hul misdade nie weens hul velkleur.

Universiteite, met die teiken-kampusgehore oop en bloot vir anargie juis danksy studente se openheid en gebrek aan grense, word maklik ingetrek en meegesleur deur jong opswepers. Hulle ontgin dan ook hierdie bate om wanorde te saai, want hulle ruik mag in ʼn toenemend anargisties heersende party met ʼn president wat morele onkreukbaarheid en aanspreeklikheid ontduik.

Opruiery in ʼn land waar jong mense ontgogel is, van wie baie arm is en vroue en kinders misbruik word, is gevaarlik en herinner ʼn mens aan die politikus Charles Hughes se woorde:

“Selfishness and demagoguery take advantage of liberty. The selfish hand constantly seeks to control government, and every increase of governmental power, even to meet just needs, furnishes opportunity for abuse and stimulates the effort to bend it to improper uses.”