Redakteursbrief: Om jou lewe in bokse te pak

Susan Lombaard, uitvoerende hoof van Maroela Media (Foto: Maroela Media)

Toe ons veertien jaar gelede ons intrek geneem het in die huis waar ons nou bly, was dinge soveel eenvoudiger. Dit was nog net ek en my man en ons hond. Een hond. Ons kon ons beperkte aardse goedjies op ʼn sleepwa laai en die bokse was vinnig-vinnig uitgepak.

Die afgelope veertien jaar het ons huis saam met ons gesin gegroei. Eers het die spaarkamer plek gemaak vir ʼn kamer met pienk gestreepte mure en vlinders wat van die dak af hang. ʼn Paar jaar later is die studeerkamer omskep in ʼn seuntjiekamer met ʼn karretjie-duvet. Die olielampies aan die stoepbalke het plek gemaak vir ʼn boks-slaansak en ʼn touleer. Die binnehoffie by die agterdeur se mure is volgeverf met vrolike plaasdiere, en ʼn sandput en swemskulp is op die gras staangemaak. Die yskas is nou vol foto’s van vrolike gesinsoomblikke, en die muur in die eetkamer is behang met kinderkuns in Mr Price-rame. Die hond het twee geword, toe weer een; toe weer twee. ʼn Verskeidenheid hamsters het gekom en gegaan.

Nou het dit tyd geword om aan te beweeg. Ons huis is volgeleef. Die kinders word groot en het meer spasie nodig. Ons wil ons huis die plek maak waar ons kinders se maats kan kom kuier, eerder as andersom. Ek soek ʼn plek waar ek rose kan plant in vrugbaarder grond as dié wat ons tans in die tuin het, en Manlief wil plek hê om houtwerk te doen. Die kinders soek ʼn veilige straat om in fiets te ry.

Só begin ons ʼn maand of wat gelede huise kyk op eiendomswebwerwe. Dit gaan lank neem, reken ons; ons kyk solank rond. ʼn Huis vang ons oog en ons maak ʼn afspraak om te gaan kyk. Toe ons instap, weet ons dis ons nuwe huis.  Daar is ʼn suurlemoenboom naby die agterdeur, ʼn groentetuin in die hoek en ʼn hele veilige buurt vir die kinders om in fiets te ry.

Daar is een klein probleempie: Ons eie huis is nog nie verkoop nie. Vervaard begin ons agente sien en adverteer, want nou moet dinge vinnig gebeur. In ons koppe sit ons al die meubels in die nuwe huis se vertrekke neer.

Op die vreemdste tye begin vreemdelinge saam met die eiendomsagent ons huis besigtig. Die arme kinders waag dit skaars om ʼn speelding uit te haal, want hulle speel net lekker, dan moet hulle al weer opruim. Wee die hond wat met nat pote by die voordeur inhol of die gesinslid wat vergeet om ʼn leë toiletrolletjie om te ruil. Vuil skottelgoed word as voorsorgmaatreël in die skottelgoedwasser gepak; die wasbak bly blink en skoon. Elke lekkende kraan, krakende skarnier en wasige spieël word gepoets, vervang, gelap en geolie.

Soos die huiskyk-besoeke meer word, raak ons gesin huiskyk-fiks. Aan die begin het ons twee ure waarskuwing nodig voor die agent iemand kan bring om te kom kyk. Naderhand het ons net tien minute nodig. Elkeen het ʼn werkie: Een kind hol deur en druk rondlêgoed in kaste. Nog een pof kussings op en pluk gordyne netjies.

Wanneer die huiskykers instap, sit ons soos ʼn modelgesinnetjie op die stoep. Josua speel met sy karretjies. Isabel lees ʼn boek. Pappa en mamma sit elk met ʼn beker geurige koffie (varsgemaalde bone, sodat die reuk nog in die kombuis talm) en gesels liefies met mekaar oor die dag wat verby is.

En dan kyk en luister ons af:

“Imagine the kitchen without this,” sê die agent en beduie met haar kop na die kombuistafel wat die kombuis half oorvollerig maak. Laataand, toe hulle weg is, skuif ons die kombuistafel garage toe. Die tafel waarop my seunskind vroeg soggens pens en pootjies sy sit kry in sy pajamas en met my kuier terwyl ek roosterbrood maak.

“The stoep is a wonderful entertainment area, although it’s a bit cluttered at the moment,” sê ʼn huiskyker vir haar man. Na die tyd word die bokssak en touleertjie afgehaal en gebêre; die plantjies wat ek met groot sorg probeer gesond dokter, word om die hoekie langs die trappe staangemaak.

ʼn Potensiële koper staan skewekop en kyk na die yskas oorvol foto’s, briefies en kinderkuns. Toe sy gery het, ruim ek die yskas op: Die foto van ek en my man in die Visrivier-canyon; die kinders se nuutste rapporte; die handgemaakte fotoraampie wat ons seuntjie vir my gemaak het.

Ek haat elke oomblik daarvan. Dié geveinsery om mense wat ons nie eens ken nie, te beïndruk. Asof húlle matte nooit hondespore op het nie en húlle dooie roosknoppies altyd afgeknip word, brom ek vir my man. Dis mos ʼn huis waar mense bly, dié. Maar as dit tyd is vir die volgende afspraak, is ek die eerste een om seker te maak enige teken dat normale mense hier bly, verdwyn soos mis voor die son.

Iewers, weet ek, in ʼn ander huis, is ʼn tannie en oom besig om ook hulle lewe se goetertjies in bokse te pak. Die huis waarheen ons trek, vertel húlle lewensverhaal. Van die appelkoosboom se oes het die tannie dosyne botteltjies konfyt gekook. Die geurige blombosse voor die vensters het vir jare lank haar gesin veilig en tuis laat voel. Die netjiese grasperk het die oom self geplant en vir 27 jaar lank versorg; daar het hulle seun en sy maats balgespeel.

So twee weke gelede bel die tannie my: “As jy ʼn kansie het, kom maak ʼn draai – ek wil vir jou iets in jou tuin wys,” sê sy. “Hier is ʼn azaleabos in die tuin by jou agterdeur wat net een keer ʼn jaar blom. As jy hom nie nou sien nie, blom hy eers weer volgende jaar.”

Ek gaan kyk, en die bos staan in volle blom. Bloedrooi staan hy daar; mens kan amper nie ʼn groen blaartjie sien uitsteek nie. Sy gun my dit; die huis was goed vir haar, en nou is dit my beurt. My hart is vol.

Terug by die huis maak ek met nuwe moed skoon en aan die kant. Ook hier, tussen hierdie vier mure wat deurweek is met herinneringe, hartseer, liefde en stories, gaan iemand ʼn nuwe hoofstuk kom aanpak.

As jy dié Desember trek: ons is saam in die ding.

Groetnis
Susan Lombaard
Uitvoerende hoof: Maroela Media