[Video] Feiteblad: Malema se ekonomie

Ernst Roets praat oor die waarde van die Zimbabwiese geldeenheid. (‘n Skermskoot uit die video.)

Ekonomiese vryheid, soos verkondig deur ’n klomp sjampanjedrinkende, rooikepsdraende rassiste wat hulself “ekonomiese vryheidsvegters” noem, is sekerlik die grootste politiese misleiding van ons tyd.

“Ekonomiese vryheid in ons leeftyd,” dreunsing Julius Malema terwyl hy op nasionalisme, aggressiewe beheer en die skrap van eiendomsreg aandring.

“Ons word geïnspireer deur die ekonomiese beleide van kamerade Hugo Chavez van Venezuela en Robert Mugabe van Zimbabwe,” sê hulle en noem dat hulle die oplossing vir Suid-Afrika se ekonomiese probleme het. Ekonomiese vryheid sal bewerkstellig word as die EFF aan bewind kom, sê hulle.

Wat het egter in dié lande gebeur? Kom ons kyk gerus.

Reg van die begin af en sedert die EFF gestig is, het sy leiers aangevoer dat die mense van Suid-Afrika ryk gaan word as die EFF aan bewind kom. Dit sal bewerkstellig word deur middel van radikale ekonomiese beleide soos dié wat in Zimbabwe en Venezuela in werking gestel is.

Wel, ek dink dit hang af van wat jou definisie van rykdom is. Tydens ’n onlangse besoek aan Zimbabwe het ek ’n versameling Zimbabwiese note in die hande gekry wat in 2009 gedruk is voordat dié geldeenheid geskrap is. Ek is inderdaad ’n skatryk man, want nou dra ek, in die Zimbabwiese geldeenheid, die volgende met my saam:

• ’n Z$1 miljard-noot;
• ’n Z$5 miljard-noot;
• ’n Z$10 miljard-noot;
• ’n Z$20 miljard-noot;
• ’n Z$50 miljard-noot; en
• ’n Z$20 biljoen-noot.

Dis egter nie al nie. Die Zimbabwiese regering het uiteindelik ’n Z$100 biljoen-noot gedruk. Die probleem lê egter in die waarde van dié note, waarby ons binnekort kom.

“President Hugo Chavez… was in staat om Venezuela in ’n tydperk in te lei waartydens die rykdom van Venezuela na die eienaarskap van die mense as geheel teruggegee is,” sê Malema, wat sowel Mugabe en Chavez in 2010 besoek en as ’n geïnspireerde mens teruggekeer het.

Malema en die EFF-leierskap het ook by herhaling gesê dat hulle deur Mugabe se beleide geïnspireer word en beplan om dieselfde in Suid-Afrika te doen. “As Zimbabwe grond neem, maar die ander lande naby Zimbabwe nie grond neem nie, sal die grond-struggle nie slaag nie. Hulle sal bloot Zimbabwe vir Suid-Afrika verlaat, soos hulle gedoen het, en ons hier kom irriteer.”

Die doel is natuurlik om die rykdom onder die mense te herverdeel, soos hulle sê. Dit, só glo hulle, sal skynbaar gedoen word deur die ekonomiese beleide van die wêreld se swakste ekonomieë hiér in werking te stel.

Zimbabwe

In 2000 het die Mugabe-regime ’n radikale ekonomiese transformasieproses begin volg waartydens plase in wit besit gewelddadig afgeneem en herverdeel is – meestal aan lede van die regerende party. Produksie het op die meeste plase tot stilstand gekom. Toe ek onlangs van noord na suid deur Zimbabwe reis, kon ek nie een werkende kommersiële plaas teëkom nie.

Naas nasionalisering is aggressiewe staatsbeheer van die arbeidsmark in werking gestel, insluitend hoë belastings en die hoë subsidiëring van staatsondernemings. Die uitkoms was, heel voorspelbaar, die algehele vernietiging van die Zimbabwiese ekonomie en ’n enorme uitstroming van mense. Zimbabwe het teen 2008 ’n 231%-piekinflasie in die gesig gestaar.

Bankrotskap onder entrepreneurs het die hoogte ingeskiet en 80% van die bevolking leef nou onder die broodlyn. Werkloosheid het tot 95% in 2009 geklim – amptelik die wêreld se swakste ekonomie.

Voordat die Zimbabwiese dollar afgeskaf is, het die meeste algemene arbeiders onder Z$200 miljard per maand verdien; dis ongeveer 60 Amerikaanse sent. ’n Verpleegkundige se salaris was minder as die helfte van ’n gaskoeldrank se prys. Uiteindelik was Z$100 biljoen slegs 40 Amerikaanse sent werd – nie eens genoeg om ’n buskaartjie mee te koop nie – wat beteken dat die Zimbabwiese dollars in my beursie om en by 10 sent werd is.

’n 2014-verslag deur die Africa Progress Panel het bevind dat dit 190 jaar sou neem om dié land se BBP per capita te verdubbel as die land met sy huidige planne vir hernude ekonomiese groei sou voortgaan.

Klink dit vir jou soos ekonomiese vryheid? Dit is presies dieselfde soort ekonomiese vryheid waarvoor Julius Malema en die EFF hulself beywer.

Venezuela

Kom ons kyk na Venezuela, ’n land wat bestendige ekonomiese groei getoon het tot die 1980’s, toe oliepryse in duie gestort het. Inflasie was reeds skerp aan die toeneem toe Hugo Chavez in 1999 oorgeneem het; teen daardie tyd was Venezuela steeds die rykste land in Latyns-Amerika, meestal te danke aan hul enorme olievoorrade. Dit was egter aan die verander toe Chavez ’n “sosialistiese revolusie” belowe.

Chaves het met aggressiewe beheer, prysbeheer, onteiening van landbougrond en industrieë, en ’n hele klomp ander goed begin wat Julius Malema as inspirerende idees sou beskryf.

Die gevolge? ’n Skerp styging in die prys van alle algemene goedere, insluitend water en kos. Die aantal mense wat onder die broodlyn leef, het na 82% opskiet en inflasie staan tans op ’n inspirerende 720%.

Daar is tans mense in Venezuela wat honde en ander doodgeryde diere eet omdat hulle niks anders het om te eet nie. Die sosialistiese revolusie in Venezuela het nou ’n punt bereik waar mense letterlik mekaar eet bloot om te kan oorleef.

Dit is die direkte gevolg van dié tipe beleide wat deur die EFF verkondig word. Die beweging staan aggressiewe beheer, nasionalisme, die onteiening van eiendom sonder vergoeding en ander Mugabiaanse en Chaveziaanse idees openlik voor. Die party is ook duidelik dat dié beleide een van staatseienaarskap is, nie privaat eienaarskap nie – nie eens vir swart mense nie.

Zimbabwe en Venezuela word gereeld onder die wêreld se swakste ekonomieë getel en is reeds aangedui as lande waarin die minste hoeveelheid – ja, jy raai reg – ekonomiese vryheid bestaan, juis weens beleide wat ons sogenaamde ekonomiese vryheidsvegters graag wil navolg.