Kletspraatjies in ’n kits maak die wêreld ’n koue plek

Hannes Noëth daag lesers vandag uit om meer woorde te praat as te tik. Foto: Pixabay.com

Die OTM waar ek ’n paar rand kontant moet trek vir daardie plekke waar ek nie met ’n kaart kan betaal nie, is reg langs ’n restaurant met ’n glasvenster.

Daar waar ek vyfde in die OTM-ry staan, is ek redelik oortuig daarvan dat ek die mense daar binne beter kan sien as wat hulle my daar buite kan sien. ’n Geliefde restaurant. Dit is drieuur in die middag en duidelik nie spitstyd nie. Dié wat nou daar sit, het tyd om te kuier.

Ek tel sewe mense wat by vier tafels, versprei oor die restaurant se vloeroppervlak, sit. Wanneer jy inkom by die deur aan die linkerkant sit twee skoolmeisies nog in skooldrag. Skuins oorkant hulle sit ’n vrou met sakke vol inkopies op die stoel langs haar. In die verste hoek van die restaurant sit twee pensioentrekkers. Lyk of hulle al ure daar sit en nog ’n paar uur daar gaan kuier. Duidelik het hulle baie tyd.

’n Paar tafels van hulle af sit ’n man en vrou – sy met ’n glas witwyn voor haar, hy met ’n glas rooiwyn. Twee skoolmeisies, twee pensioentrekkers, ’n man, ’n vrou en ’n enkellopervrou – die somtotaal van die restaurant se 15:00-kliënte met kelners wat hulle duidelik begin gereedmaak vir ’n bedrywiger aand.

Die toneeltjie waaraan ek my so deur die glasvenster verkyk, het egter ’n ander eienaardige element. Dit is te fassinerend vir woorde. Sewe uit sewe sit selfoon in die hand. Uiteraard vind nie een van hulle dit vreemd of selfs ongehoord nie – hulle is tog besig met hul eie dinge, en sien nie die prentjie soos ek van buite af nie.

Die man vat ’n slukkie rooiwyn, druk knoppies op sy selfoon. Die vrou vat ’n slukkie witwyn, gly met haar vinger oor die skerm, glimlag, tik iets, praat nie met haar man nie. Die twee skoolmeisies is anders. Hulle lag en wys iets vir mekaar, neem mekaar af, fokus weer op die skermpie voor hulle. Ek is redelik oortuig daarvan hulle deel nou daardie foto met die hele wêreld om hulle. Die enkelloper het al ’n paar keer haar foon uitgehaal, iemand probeer bel, boodskappe getik. In die tyd dat ek daar staan, het sy nog nie eens een keer opgekyk nie. Selfs die twee pensioentrekkers gesels nie juis met mekaar nie. Ek kan sien hulle sê so nou en dan iets, maar hul fokus is eerder op die foon.

Hoe het die wêreld tog verander … en sommer vinnig ook. Wie van ons sou ’n paar jaar gelede kon droom dat ons ’n toneel in ’n restaurant sou sien afspeel waar niemand eintlik met mekaar gesels nie en tog terselfdertyd met baie mense tegelykertyd? Ek wonder, is ons wêreld nou eintlik kleiner of groter? Is ons nou armer of ryker met al die tegnologie? Kitsbank, kitskommunikasie … jy kan self jou eie lysie opstel. Kan ons nog hoegenaamd sonder ons selfone oor die weg kom en sinvol leef? Ek twyfel.

Ek betrap my op heter daad! Terwyl ek daaroor wonder en in die ry staan, het ek sowaar self al ’n paar boodskappe beantwoord. Terwyl ek wegdraai van die OTM sien ek nommer agt by die restaurant instap. Nog voordat hy sit, is sy selfoon in sy hand. Die kelner moet wag dat hy opkyk voordat hulle kan gesels.

Net daar besluit ek om ’n heerlike uitdaging aan almal om my te rig: Kan jy vandag meer woorde praat as wat jy tik? Kan jy dit regkry om met mense te gesels sonder om na jou foon te loer, ’n boodskap te beantwoord en op jou foon te werk terwyl jy in ander se geselskap is?

Ek besef ek gaan maar sukkel daarmee. En as ek mooi daaroor moet nadink, moet ek erken: Dis eintlik vreeslik ongeskik om op my foon besig te wees terwyl ek by ander is. Elke mens verdien tog onverdeelde aandag, nie waar nie?