Engele in Istanbul

Foto: Adéle Changuion

Daar is twee soorte reisigers. Aan die een kant is daar die soort wat alles haarfyn beplan: Kaarte word bestudeer, basiese frases word in die landstaal aangeleer en daar word bereken watter kos om te eet en hoeveel jy daarvoor moet betaal. Dis altyd lekker om saam sulke mense te reis want alles verloop seepglad en jou vakansie is sorgvry.

En dan is daar aan die ander kant mý soort reisigers: Die vliegkaartjie en verblyf word betaal, en dis dit. Wanneer ʼn mens op hierdie manier reis, verloop dinge nie altyd so glad nie…

Toe ek byvoorbeeld in Istanbul land, was ek baie opgewonde, nie net omdat ek in ʼn nuwe land was nie, maar omdat ek weer die grond kon sien. Wanneer ʼn mens ʼn vrees vir vlieg het, is jy altyd dankbaar as die vliegdeel verby is.

Die taxibestuurders by die lughawe weet presies waar al die hotelle in Istanbul is, wat wonderlik is, maar ek het nie in ʼn hotel gebly nie, en dit is hoekom my taxibestuurder verdwaal het. Ek het elke ekstra minuut in die taxi geniet want Istanbul in die aand is iets besonders om te aanskou. Die duisende stadsligte en moskees wat saans gloei was die beste verwelkoming. Die bestuurder het naderhand opgegee en my uit sy taxi geskop. Dit klink dalk erg as ek dit só stel. Hy het stilgehou, my bagasie uit sy kattebak gehaal en beduie dat ek moet uitklim.

Dit was donker en koud – dit was my eerste gedagte. En toe sien ek twee seuns wat ʼn baie goeie vertolking van mafia-handlangers sal kan lewer. Ek wys toe vir hulle die papier met die adres op (want Engels het hulle nie verstaan nie). Hulle vat toe my tas en daar gaan hulle. As hulle besig was om my te beroof, het dit eintlik maar stadig gegaan. Ek volg hulle toe in ʼn donker gebou in en loop agt stelle trappe boontoe. En daar maak ʼn jong seun die deur oop – ek het die heeltyd met ʼn vrou gekorrespondeer, so dit was ook ʼn verrassing gewees. Ek het ingegaan en hy het die huis vir my gewys. My kamer was ruim, mooi en skoon.

Ons is toe ʼn mengsel van mense wat in die huis bly. ʼn Student van Irak, ʼn ingenieur van Turkye, ʼn sakeman van Frankryk en ʼn bejaarde vrou van Australië.

Dit was amper weer soos in my koshuisdae.

Die volgende dag is ek 06:00 uit die vere. Nie uit vrye wil nie, maar omdat ek langs ʼn moskee gewoon het. En 06:00 word daar gebid, baie hard, oor luidsprekers. Maar ná die vyfde dag het ek dit nie eers meer gehoor nie en salig elke oggend tot 08:00 geslaap.

Istanbul het ʼn ongelooflike vervoerstelsel wat baie goedkoop is en wat jou oral vat. Moenie die taxi’s gebruik nie: Hulle is duur en party van die taxibestuurders buit ʼn mens uit. Of so hoor ek by my huismaats toe hulle hoor hoeveel ek betaal het.

Dis ʼn groot lekkerte om in Istanbul te verdwaal. Ek het op verskeie moskees en die mooiste kerke afgekom. My gunsteling-area is Sisli. As jy lief is vir musiek, boeke, kuns en lekker kos, is hierdie die plek vir jou. Ek het in ʼn musiekwinkel gestap en vir die man gevra of ek op een van sy kitare mag speel. Hy het sy kop geknik en vir my ʼn kitaar aangegee. Nadat ek so ʼn bietjie gespeel het, gaan haal hy een van sy eie instrumente en begin speel. Hy speel en sing te pragtig, maar toe hy klaar is, wys hy dat dit weer my beurt is. Ek het sommer vir hom “Dancing in the Dark” gesing. ʼn Mens kan nooit verkeerd gaan met ou Bruce nie.

As ek nou terugkyk op die twee weke in Istanbul, is daar baie stories om te vertel oor die argitektuur, die kos en die markte, maar een ding is gewis: Daar was engele saam met my in Istanbul.