Volvo swig voor politieke druk

(Foto: Verskaf)

Daar is wêreldwyd ʼn beweging om oor te skakel na “skoner energie” en die vrystelling van koolstofdioksied te beperk. Dit sluit in wetgewing wat die gebruik van elektriese en hibriede motorenjins bo dié van binnebrandenjins bevorder.

Europese lande het selfs so ver gegaan om die gebruik van binnebrandenjins in sekere stede vanaf 2025 te verbied en motorvervaardigers skarrel nou om hibriede en elektroniese modelle op die mark te kry. Volvo is een só ʼn vervaardiger en beplan om teen 2030 slegs elektriese voertuie te vervaardig.

Dié wetgewing word egter deurgevoer sonder om in ag te neem wat die gevolg vir motorvervaardigers kan wees en die uitkring-effek op ontwikkelende lande, wie se paaie nie ideaal is vir elektriese voertuie nie, is enorm.

Die wedren teen tyd het ook dikwels die onvoorsiene gevolg dat gehalte in die slag bly en in sommige gevalle selfs meer nadelig is vir die omgewing as binnebrandenjins.

Volvo het onlangs die XC90 B6 bekendgestel. Dis ʼn pragtige motor met ʼn elegante ontwerp, sewe sitplekke en ʼn fantastiese, luukse binneruim en afwerking, maar hy is bitter swaar op petrol.

Die XC90 B6 het ʼn 2.0 viersilinder-turbopetrol-enjin, ʼn paar batterye en ʼn elektriese motor. Die motor sukkel egter om teen ʼn normale spoed 13 ℓ/ 100 km te handhaaf. Die enjin bied nou wel 220 kW en 420 Nm, maar maak gebruik van ʼn turbo- én superaanjaer. Dit beteken die oomblik wat jy enigsins van die krag gebruik maak word die motor buitensporig swaar op brandstof.

Ek het ʼn wyle gelede ʼn BMW X7 M50d op die pad getoets. ʼn Lang, slap, sewe sitplek sportmotor – mét ʼn dieselenjin. 294 kW en 760 Nm en 0 – 100 km in 5,4 sekondes. Dit is 1,3 sekondes vinniger as die Volvo – en 70 km/h vinniger op topsnelheid. Die motor is boonop aansienlik ligter op brandstof.

Op ʼn 60 km rit lughawe toe in die Volvo kon ons net-net 12 ℓ/ 100 km handhaaf. Die BMW kon op dieselfde pad 6 ℓ/ 100 km haal. Die BMW produseer 192 g/km Co2, en die Volvo 170, maar die Volvo gebruik twee keer soveel brandstof, al is die BMW sterker.

Ek stry nie dat die Volvo ʼn pragtige motor is nie, mooi aanmekaar gesit, gemaklike sitplekke, lieflike ritgehalte en uiters veilig. Die Volvo sal egter vinniger moet oorskakel na ʼn volle elektriese handelsmerk, want hul binnebrandenjins is ver agter die kompetisie in terme van brandstofverbruik, al is hul koolstofvoetspoor minder. Ek is ook oortuig indien die vervaardiging van die battery én die kwaai brandstofverbruik van die Volvo in ag geneem word, dit eenvoudig skoner en goedkoper is om een van die Duitse diesels te oorweeg.

Dit is maklik om die XC90 op te som. Dit is ʼn pragtige ontwerp en uiters luuks en praktiese binneruim – maar die brandstofverbruik is onaanvaarbaar. Hibriede voertuie is veronderstel om werklik lig te wees op brandstof. Die WLTP toetssiklus laat die voertuie nou wel in ʼn laboratorium goed lyk, maar in die werklikheid is die teenoorgestelde waar.

Die reeks lyk só:

Die reeks word gedek deur ʼn 5 jaar/ 100 000 km waarborg en omvattende instandhoudinsplan.

(Foto: Verskaf)

Die kompetisie lyk só:

Hier is slegs hibriede mededingers gelys. Die Volvo en Lexus gee nie reikafstand slegs op battery nie – maar die BMW kan 86 km en Land Rover 61 km loop slegs op batterykrag sonder die binnebrandenjin. Tussen dié mededingers, is die BMW X5 en die Land Rover beslis nie ʼn slegte opsie nie. Die Lexus bied egter die gehalte van die Volvo, en het daai lieflike, romerige V6-petrolenjin.