Nuuskommentaar: Noord-Korea se interkontinentale missiel (IKBM) verander skaakspel

Met ’n ontoerekeningsvatbare leier in ’n land met interkontinentale missiele en ’n kernvermoë, neem Noord-Korea min of meer die lank gevreesde scenario in van terreurgroepe wat kernwapens bekom. Die wêreld is onthuts, want skielik is Noord-Korea nie net meer ’n bedreiging vir sy buurlande nie, maar binnekort dalk vir die hele wêreld. Die spelreëls het oornag verander.

Die geheim van kernwapens is om dit nie te gebruik nie. Die ou waarheid kom egter onder druk met nie net kernwapens in die hande van die Noord-Koreaanse diktatuur nie, maar nou ook ’n vermoë om die wapens op teikens “af te lewer”. Gelukkig is Noord-Korea se bestaande kernwapens te groot om op sy missiele gedra te kan word, maar dié probleem sal na verwagting binnekort ook opgelos word.

Noord-Korea gaan lustig voort met sy kernkragontwikkeling, en toets selfs elke nou en dan ’n kernbom ondergronds, in weerwil van ’n VN-verbod daarteen, en gevolglike sanksies.

Die uitgesproke doel van die Noord-Koreaanse leier, Kim Jong-Un, is om die VSA met kerndraende IKBM’s te bereik. Die missiel is dan ook afgevuur toe 4 Julie, die VSA se onafhanklikheidsdag, in Noord-Korea aangebreek het. Pres. Donald Trump was nie beïndruk nie – ook omdat hy voorheen getwiet het dat “dit nie sal gebeur” dat Noord-Korea oor sulke tegnologie beskik nie.

Binne ure het die groot media wêreldwyd breedvoerig ontledend na die situasie gekyk, byvoorbeeld The Telegraph en die Los Angeles Times. In Suid-Afrika het die Daily Maverick ’n omvattende ontleding van AFP gedra.

’n Klinkklare oplossing ontbreek egter nog.

Die missiel het na berig word 40 minute lank gevlieg, voor dit volgens Japan in sy eksklusiewe ekonomiese sone geland het. Ook Japan was nie beïndruk nie. Die missiel het ’n skerp paraboliese baan gevolg en ’n hoogte van 2 500 km bereik. Die Internasionale Ruimtestasie, daarenteen, trek op ’n hoogte van 550 km bo die aardoppervlak om die aarde. Kenners meen as die missiel ’n platter trajek gevolg het, sou dit verder kon trek. Een kenner meen die missiel sou Alaska kon haal.

Hoewel Kim Jong-Un ná die lansering gespog het dat sy land nou enige teiken enige plek in die wêreld kan tref, lyk dit egter of Noord-Korea nog ʼn entjie het om te gaan voor dit werklikheid sal wees.

Noord-Korea se “waarborg” dat ander lande nie ’n voorspring-operasie sal uitvoer en die aanlegte waar die wapens geberg en ontwikkel word, sal vernietig nie, is onder meer daarin gevestig dat Suid-Korea se hoofstad, Seoel, met ’n saamgestelde bevolking van ongeveer 20 miljoen mense baie naby aan die grens geleë is. Noord-Korea kan op baie kort kennisgewing sy bestaande konvensionele wapens (kernwapens uitgesluit) gebruik om die stad te verwoes voor internasionale magte veel sal kan doen om dit te verhoed. Noord-Korea sit ook telkemale ’n keel op as dit sou blyk dat wapens ontplooi kan word om inkomende vuur af te slaan.

Noord-Korea se ander “troefkaart” is ’n toenemend ongelukkige China. China waarborg Noord-Korea se soewereiniteit, ongeveer soos Duitsland Israel se bestaan waarborg. Maar sedert China die onderneming gegee het, het die twee lande uiteen begin dryf, en steun China die sanksies teen Noord-Korea (maar verbreek dit skynbaar ook na hartelus in die geheim). Wanneer die buitewêreld te dreigend teenoor Noord-Korea word, maak China egter keel skoon. Trump het juis noudat hy meer op China staatgemaak het om Noord-Korea in bedwang te kry, gesê dat dit nie gebeur het nie.

Volgens Noord-Koreaanse propaganda is Noord-Korea die ongelukkige slagoffer van ’n bose buitewêreld, met die VSA as die vernaamste duiwel in die aanslag. Dit is dus nodig om oor so ’n reuseweermag met soveel wapentuig te beskik, en die kernvermoë is sy finale troefkaart om sy eie veiligheid te verseker. Die Kim-dinastie is egter nie besonder bekend vir diplomatiese uitsprake nie, en dit klink eerder of Noord-Korea doelbewus die aggressor probeer wees.

’n Tweede “probleem” waarmee die Noord-Koreaanse leierskap sit, is Suid-Korea se verstommende ekonomiese ontwikkeling. ’n Noodsaaklike doring in die vlees is byvoorbeeld ’n Suid-Koreaanse nywerheidspark in Noord-Korea om werk aan duisende Noord-Koreane te verskaf. Dit het ook al moeilikheid afgegee.

Tydens die Japanse besetting (kolonisasie) van Korea was die Noord-Koreaanse deel die mees ontwikkelde deel. Dit het die meeste minerale rykdomme bevat, en die meeste fabrieke was daar geleë. Toe is op die Suid-Koreane wat baie landelik was, en hoofsaaklik gewoonlik taamlik basiese boeredeymetodes gebruik het, neergesien. Ná die Koreaanse oorlog, en die verdeling van die land, het Suid-Korea as ekonomiese reus behoorlik ontplof, en ook sy landbou hoog ontwikkel. Noord-Korea, onder kommunistiese regerings, het ekonomies begin kwyn, en tydens droogtes en ander ekonomiese swaar tye moes die bevolking tot boombas eet. Die buitewêreld moes gereeld openinge in die sanksienet maak om dodelike hongersnood te probeer verlig. Vir Noord-Korea se leiers is dit erg vernederend, en die werklikheid word deur streng sensuur sover moontlik van die bevolking weerhou.

As teenwig het Noord-Korea ’n magtige weermag opgebou. Die VSA, op sy beurt, hou 30 000 manskappe in Suid-Korea, en verleen omvattende militêre steun. Japan moes noodwendig afsien van sy beleid om slegs op selfverdediging op eie bodem aangewese te wees, en het stil-stil die vermoë ontwikkel om harde voorspringoperasies in Noord-Korea uit te voer. Japan het ook sy eie vliegdekskip gebou.

Ontleders is nou egter baie onseker hoe die pad vorentoe loop nadat Noord-Korea sy jongste tegnologie hard en duidelik aan die wêreld tuisgebring het. Aan die een kant is daar die onvoorspelbare Kim, en aan die ander kant China se onseker rol. Baie ontleders meen die diplomatieke deur met Noord-Korea moet nou groter oopgedwing word. Hierdie ontleders onderskat waarskynlik hoe diepgewortel die Noord-Koreaanse wêrelduitkyk misvorm, en baie diep gevestig is.

En almal word geraak, nie net die VSA en Noord-Korea se buurlande nie. Met behoorlik ontwikkelde IKBM’s met kernplofkoppe kan inderdaad op enige plek ter wêreld toegeslaan word, soos die IKBM’s aan boord van Amerikaanse en Russiese kernduikbote. En met ’n leier wat nie heeltemal toerekeningsvatbaar is nie, kan ’n mens nooit weet nie …

En dan kan daar nog ongelukke voorkom ook.