Nuuskommentaar: Waarvoor deug die Afrikaner en wit mens in Suid-Afrika?

Tekenprent: Jerm

Word die Afrikaner/wit mens nog net in Suid-Afrika geduld om opwinding te bied, soos Julius Malema dit wil hê, of het hy of sy ’n saak om sterk standpunt vir sy of haar volwaardige plek onder die Suid-Afrikaanse son in te neem?

So elke nou en dan sal ’n politikus van hom of haar laat hoor deur te sê die Afrikaner/wit mens het ’n volwaardige plek in Suid-Afrika. By ander politici is dié soort versekering so skaars soos hoendertande. Te midde van sy ruwe sêgoed het selfs Julius Malema gesê hy wil nie die wit mense uit die land weg hê nie, want sonder hulle sou die lewe in Suid-Afrika maar bra onopwindend wees.

Is dit dan nie wys om eerder te kyk hoe die situasie in die praktyk ontvou as om sin te maak uit teenstrydige politieke uitlatings nie?

Presies waar staan die wittes nou met betrekking tot plaasaanvalle ná jare lange pleidooie, gesprekke en selfs buitelandse afvaardigings daaroor? Ja, daar was periodieke ondernemings, en “opflikkerings” in sommige streke, maar die statistieke oor skrikwekkend wrede plaasaanvalle bly ’n heel ander verhaal vertel.

En dan sal daar nog politici wees wat die navorsing en voorleggings hieroor as “goedkoop propaganda” afmaak.

Die grondgryp-sage (onteiening sonder vergoeding) word nou van allerlei hoeke bekyk, hoofsaaklik om ’n baadjie van fatsoenlikheid hieroor vir pres. Cyril Ramaphosa te probeer vind, maar by hierdie berade vloei die strome haat en wanvoorstellings teen die wittes. (Lees hier en hier.)

’n Paar jaar gelede, met ’n nasionale biddag vir reën, het die verskillende kerke ook hul lyste bekend gemaak van sake waaroor hulle voel gebid moet word. Die Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika het ingesluit ’n gevoel van vreemdelinge in hul eie land wat deur baie lidmate gevoel word.

Dui AfriForum aan dat hy, sou die Nasionale Vervolgingsgesag versuim om Julius Malema te vervolg, self private vervolging deur sy private vervolgingseenheid sal instel, bars ’n diskoers oor kamtige rassisme los.

In hierdie verbale beskildering van die wit mens, word die Afrikaner en wit mense te maklik as sinonieme geskilder. Internasionaal erkende minderheidsregte word eenvoudig ondergeploeg weens die “onregverdige bevoordeling” van wit mense.

Baie van hierdie voorregte bestaan uit die versigtige oppas van wat in die verlede bereik is, en die oordrag daarvan na volgende geslagte. Die ouer geslag sal byvoorbeeld die hand diep in die sak steek om kinders na goeie skole te stuur en te sorg dat hulle tersiêre opleiding ontvang.

Die aanslag teen Afrikaans wek die indruk dat dit die Afrikaner by uitstek is wat in die visier is. Die konstitusionele hof se uitspraak oor Kovsies se taalbeleid word steeds heftig in regskringe gekritiseer en dit bly moeilik om ’n regsbegronde uitspraak daarin te lees.

Het Malema dan reg in sy stelling: Die enigste gegunde ruimte vir die Afrikaner/wit mens is om vermaak aan die swart mense te verskaf?

Of is die Afrikaner/wit mens se enigste “volwaardige plek” in Suid-Afrika ’n soort “offshore” lendelam tou wat ’n ent die see in gespan is, en waarop hy moet balanseer of ondergaan?

Beteken die EFF se standpunt wat nou gereeld gehoor word, naamlik dat die wit mense na Europa moet terugkeer, dat alle wit mense in die VSA, Kanada, Australië en Nieu-Seeland ook na Europa moet terugkeer? Dit klink omtrent net so absurd soos die ontkenner wat pas in die sosiale media “aangekondig” het dat Australië nie werklik bestaan nie. Australiese kennisse en vriende wat ’n mens mag hê, is net akteurs of robotgegenereerde wesens.

Boonop is dit ’n mite dat die swart mense die eerste inwoners van die land was. Teen die tyd dat die wit mense in die Kaap aangekom het, was die swart kolonisasie van die hoër reënvalgebiede nog nie voltooi nie. Die Khoi-San was die werklike slagoffers van wit en swart kolonisasie, hoewel verskeie pokke-epidemies baie bygedra het daartoe dat Khoi-San-gebiede in die Wes-Kaap grootliks onbewoon was.

Kortom, moet die swart mense na hul oorspronklike tuistes onder meer rondom die Groot Mere terugkeer?

Daar is die perspektief van ’n land waar ’n vredesverdrag ’n nuwe bedeling tot stand laat kom het. ’n Taamlik oorheersende gevoel was, aanmanings ten spyt, dat ’n nuwe grondwetlike bedeling op sy eie sterk genoeg sou wees om permanente vrede te bewerkstellig. Die sekretariaat en infrastruktuur van die vredesverdrag is dus ook afgeskaf lank voor die land daarvoor gereed was, net soos met die Verhoudingsaksie kort tevore gemaak is.

Die EFF se verklaring dat dié party minder op versoening ingestel sal wees, en meer op rewolusie, moes eintlik beteken het dat die EFF hom self tot die asblik van Suid-Afrikaanse politiek verban.

Die Afrikaner se volwaardige plek in die Suid-Afrikaanse samelewing kan nie ontken word nie. Dat daar historiese verstellings gedoen moet word, is sekerlik so, maar nie ten koste van internasionaal erkende minderheidsregte nie.

Die regte ding bly om dit in ’n wedersyds goeie gees te bewerkstellig. Indien nie moontlik nie, moet die (feilbare) howe aangewend word, tesame met veldtogte om lande oorsee van die saak te oortuig.

Daar is ’n groot groep Afrikaners wat hul bes doen om die Afrikaner onmisbaar te maak. Verskeie landboukoöperasies, deur aandele eintlik in die besit van boere, skep poste om beginnerboere te help om die mas op te kom. Ander skep werksgeleenthede. Ander raak betrokke by kennisoordrag. Sopkombuise skiet op ná natuurrampe.

Dis nie mense wat ’n skop in die tande verdien nie. Die voorgenome gekarring aan die Grondwet om grondroof moontlik te maak, is eintlik ’n sterk bewys dat gesindhede in die land ernstig onder druk is, al is dit ook soos verskeie instansies beweer, ’n klein minderheid wat die moeilikheid stook.

Ons moet eenvoudig deel van die oplossing, en nie van die struikelblokke nie, wees.

Ons sluit af met dr. Tjaart van der Walt, destyds president van die RGN, se bekende woorde: “As die mense mekaar nie vertrou en aanvaar nie, sal geen Grondwet, nie eens die beste ter wêreld, doodeenvoudig kan werk nie.”