Nuuskommentaar: Zim-grondgryp – probeer SA méér soos Afrika wees as Afrika self?

Argieffoto

Terwyl ’n verflenterde Zimbabwe die gevolge van sy grondgryp-ramp probeer ontdaan, verkwansel Suid-Afrika steeds die mite dat grondgryp sonder vergoeding – heel eufemisties en misleidend grondhervorming genoem – ekonomiese voorspoed gaan bring.

Iets waarvan die Suid-Afrikaanse regering dringend en met aandag kennis moet begin neem, is die internasionale gemeenskap se reaksie op die gronddiefstal in Zimbabwe. Pas het die regering in Harare besluit boere wie se grond afgevat is, kan hul, intussen verwoeste, plase terugkry.

Dit geskied te midde van twee opponerende internasionale prosesse – een waar Zimbabwe potensieel nog meer teenspoed in onder meer die vorm van regshandelinge en sanksies te wagte kan wees namate regsprosesse in Suid-Afrika en elders ter wêreld onverbiddelik daarop aandring dat die onregte ongedaan gemaak moet word.

Aan die ander kant ’n proses gelei deur die Suider-Afrikaanse Ontwikkelingsgemeenskap (SAOG) waardeur die lidlande, Suid-Afrika inkluis, aandring dat sanksies teen Zimbabwe laat vaar moet word omdat dié buurland glo aan internasionale standaarde vir menseregte voldoen. Die oë word blatant gesluit vir die grondgrypproses wat ’n hele aantal wit boere hul lewe gekos het, asof dit nooit gebeur het nie en daar niks met die proses en afloop verkeerd was nie. Die SAOG-tribunaal wat teen Zimbabwe bevind het, is Mugabe ter wille ontbind. Die Suid-Afrikaanse regering beveg elke stap van onder andere AfriForum deur die Suid-Afrikaanse howe vir ’n regverdige uitkoms en verloor soos klokslag.

Lees gerus Willie Spies, regsadviseur van AfriForum, se artikel op Netwerk 24 as agtergrond hier. Die opskrif, “SA kan leer by buurman se pyn”, is self baie ophelderend.

Sedert 1994 was dit vir die ANC belangrik om so sigbaar moontlik “deel van Afrika” te wees. In die praktyk sou dit egter “deel van swart Afrika” moes wees. In die proses is die land as’t ware vir vlugtelinge veral uit Afrika oopgegooi. Terwyl dit vir voornemende Europese immigrante na Suid-Afrika bykans onmoontlik is om die nodige dokumente te bekom om permanent na Suid-Afrika te verhuis, neem die vlugtelinge uit Afrika hand oor hand toe en plaas enorme eise aan Suid-Afrika se reeds skaars (en selfs niebestaande) hulpbronne.

So selftoe-eienend het van hierdie groepe geword dat hulle die behuising wat hulle gekry het, met die rugkant van die hand weggeklap het, en Kaapstad se strate beset het om beter behuising te kry (wat baie Suid-Afrikaners nie beskore is nie). Uiteindelik word vanuit regeringskringe gedreig om diegene wat nie tevrede is nie na hul lande van herkoms terug te stuur.

Hierteenoor moes ’n Nederlands gebore hoogleraar in teologie wat ’n spesiale projek by die UV vir die destydse rektor, prof Jonathan Jansen, afgehandel het, met gesin en al die land verlaat omdat die regering volstrek geweier het om aan hulle die nodige visums uit te reik om hulle permanent in die land te vestig.

Maak nie saak hoe erg menseregtevergrype in Zimbabwe was nie, die Suid-Afrikaanse regering was flou van al die kniebuigings voor Mugabe maak. Pas ná Verslaggewers sonder Grense ’n verslag oor al die vergrype teen persvryheid tydens ’n Zimbabwiese verkiesingsveldtog bekend gemaak het, het Suid-Afrika oudergewoonte die verkiesing as “vry en regverdig” verklaar. Die term “voldoende vry en regverdig” is geskep en het die onderwerp van bespotting geword.

Suid-Afrika het hom ook beywer daarvoor en geslaag om die tuiste van die Pan-Afrika-parlement te word. Te midde van die Zille-ophef oor kolonialisme het ’n afgevaardigde van Ethiopië in wese die ander Afrikalande van bevoordeling weens kolonialisme verwyt omdat Ethiopië net ’n kort rukkie deur Italië beset was, en dus ’n groot agterstand by die voormalige kolonies het wat infrastruktuur betref.

Dit sal die regering loon om kennis te neem van ’n artikel vandag in die Afrika-uitgawe van The Conversation. Die skrywer, prof. Danny Bradlow  van die UP, skryf onder meer soos volg: “The purpose of national economic reform is to change the structure and overall direction of an economy. Reforms therefore can affect the amount of resources available to a country. They can also affect human rights.

“South Africa desperately needs to reform its economy. Its capacity to deal with its tragic problems of unemployment, poverty and inequality is diminishing. State owned enterprises like the power utility Eskom, public transport group Prasa and South African Airways, are failing to deliver adequate services. They are also draining public resources away from more productive and socially beneficial purposes.

“And the country’s economy is too carbon intensive …

“The South African government’s proposed responses to these challenges are controversial. They involve job losses and cuts in social services. Government claims that over time the reforms will yield more jobs, better services and a growing economy that is environmentally sustainable …”