Só het “transformasie” SA rugby verswak

(Foto: GB Jordaan)

Deur Kallie Kriel, uitvoerende hoof van AfriForum

Sosiale media het dié naweek behoorlik gegons ná die Springbokke se skoknederlaag op hul tuisveld teen veertien spelers van die beseringgeteisterde Ierse rugbyspan. Ekself het dit nodig geag om Fikile Mbalula, die minister van sport, op Twitter daarop te wys het dat politieke inmenging in rugby onafwendbaar tot skoknederlae sal lei.

Die reaksie van die selfaangestelde waghonde vir politieke korrektheid op my twiet was voorspelbaar. Daar was natuurlik die valse beskuldiging dat ek ’n rassis is wat glo dat sogenaamde wit spelers altyd inherent beter is as sogenaamde swart spelers. Wat ek nie verwag het nie is dat daar selfs ’n paar Afrikaanse joernaliste – wat nie veronderstel is om hulself aan lui denke skuldig te maak nie – was wat in hul poging om “transformasie” te beskerm my daarop gewys het dat baie van die wit spelers Saterdag swak gespeel het en dat dit ’n oorwegend wit span was wat verlede jaar geskiedenis gemaak het deur die eerste keer teen Argentinië te verloor. Hieroor is hulle uiteraard reg, maar hulle mis die punt van my argument.

My standpunt dat “transformasie” SA rugby die afgelope paar jaar stelselmatig verswak het, is nie ’n vingerwysing na enige afrigter of speler – swart óf wit – nie. Dit is eerder ’n vingerwysing na ruggraatlose rugbybase wat toegelaat het dat die gehalte van SA rugby verswak deur onder meer Mbalula toe te laat om ’n politiesgedrewe rassekwotabeleid onder die dekmantel van “transformasie” op SA rugby af te dwing. Wanneer Mbalula sê “Spring!”, dan vra die rugbybase skynbaar hóé hoog hulle moet spring.

Dié rugbybase het skynbaar nie agtergekom dat die woord “transformasie” nie in die Suid-Afrikaanse Grondwet voorkom nie. Ook nie dat “transformasie” intussen in ’n kodewoord ontaard het waarmee die ANC deur rasgedrewe sosiale ingenieurswese poog om beheer oor elke terrein in ons samelewing te verkry nie.

AfriForum is ten gunste daarvan dat elke kind in hierdie land, swart én wit, blootstelling aan sport en toegang tot afrigting en fasiliteite moet hê. Die feit dat 80% van Suid-Afrikaanse skole tans egter wanfunksionerend is, is die belangrikste rede waarom nie almal dié geleenthede kry nie. Die regering se onvermoë om skole reg te ruk, word nou verdoesel deur die probleem elders te soek en met kunsmatige stappe soos die afdwing van kwotas te probeer regruk.

Dié kwotabeleid – wat onder die dekmantel van transformasie op rugbyspanne selfs op skolevlak afgedwing word – verswak SA rugby struktureel. My argument is soos volg: Om ’n speler wat die potensiaal toon tot een van die wêreld se beste spelers in sy posisie te ontwikkel, moet dié speler se spel ontwikkel word deur hom in en teen die beste moontlike spanne te laat speel. Sowel wit as swart spelers word die beste as hulle saam met en teen die bestes speel. Deur in provinsiale skoletoernooie met meriete weg te doen ten gunste van ’n kwotabeleid, word die gehalte van die spel wat daar gespeel word onafwendbaar verswak. Die polities korrektes kan ontspan: Ek bedoel nie dat swart spelers ’n span verswak nie; inteendeel, daar is briljante swart spelers wat hul plek in spanne verdien. Wat ’n span wel verswak, is wanneer die rassepolisie – wat sommige rugbybase en politici insluit – ten alle koste ’n rassekwota wil afdwing deur spelers te kies wat op meriete alleen nie die span sou haal nie.

Die kwotabeleid verswak SA rugby verder deurdat heelwat wit spelers wat die potensiaal het eerder hul heil in die buiteland loop soek of ná hul skoolloopbaan heeltemal ophou rugby speel – of in ander gevalle selfs gedwing word om ’n ander posisie te speel om hulle kanse te verbeter om gekies te word. ’n Mens moet ook simpatie hê met talentvolle swart spelers wat nou slegs as kwotaspelers gebrandmerk word.

Soos die gehalte van die spel plaaslik afneem weens die aandrang op rassekwotas deur Mbalula en sy mede rasideoloë in rugbybesture, sal SA rugby (en natuurlik ander sportsoorte ook) toenemend sukkel om internasionaal kompeterend te wees. Die tekens is reeds daar dat ons begin het om dié punt te bereik.

Wat eerskomende Saterdag se wedstryd tussen die Springbokke en Ierland betref, wens ek Allister Coetzee en sy spelers, wit én swart, alle sterkte toe. Dit is nie hulle skuld dat ons sport die slagoffer van politiek geword het nie. Ek hoop hulle wen – net soos ek hoop dat die waghonde vir politieke korrektheid nie ‘n moontlike oorwinning sal gebruik om voor te gee dat alles nou weer wel is in SA rugby nie. Alles is nié wel nie.

Elke ware sportliefhebber moet nou doen wat hulle kan om ons sport te normaliseer en van die nadelige kwotabeleid te red. Dit is juis om hierdie rede dat AfriForum en Solidariteit nou gesamentlik ’n “Nee vir kwotas”-veldtog van stapel gestuur het wat onder meer behels dat die kwotabeleid in die Suid-Afrikaanse arbeidshof en by internasionale sportliggame en die Verenigde Nasies beveg gaan word. (Lees meer oor die veldtog) 

Solank as wat jongmense se sportdrome deur politici se rasbeheptheid vernietig word, het ons elkeen ’n verantwoordelikheid om nee te sê vir kwotas.