A Quiet Place Part II ***
Met Emily Blunt en Millicent Simmons
Regisseur: John Krasinski
Moenie dat die lighartige eerste bofbal-en-appel-tonele in A Quiet Place Part II jou in sneesdoekies toedraai en mislei nie. Want die rolprent is volgens ʼn resep so oud soos film self gemaak. Hitchcock het altyd gesê: “Ek hoef jou nie bang te maak nie, jou verbeelding doen dit vir jou.” En regisseur John Krasinski volg die resep slaafs na, alhoewel sonder die briljantheid van die ou groot boepens-genie.
Hy het ook teen sy neus af gelag: Stel die gehoor gerus, want hulle weet wat om te verwag! En dis wat hier belangrik is. Die gehoor gaan terug na die bekende gemaksone-gruwelkasteel, want hulle wil weer bang raak vir klank, stilte, te ontsenu wees om te hoes, en elke geluidjie met agterdog te bejeën. Nog nooit het so baie springmielies van skote afgeval soos in hierdie fliek se voorganger nie.
Soos tevore gaan die rolprent oor grieselrige monster-gedrogte wat klanksensitief is. As ʼn slagoffer dus keelskoonmaak, hoor die grieselgeeste dit en verorber die arme siel. ʼn Groot gedeelte van die fliek speel dus in doodse stilte af, want die dogter van die Emily Blunt-hoofkarakter, uitstekend gespeel deur Millicent Simmons, is doof. Met ander woorde, klank het hier ʼn dubbeldooreffek. Maar ai, ons het al te dikwels voete gesien wat noukeurig-versigtig deur die duwweltjies loop en fluisterstemme wat waarskuwings prewel, net om die hoofmaaltyd van die monster te word.
Jy voel dus jy het dit al vantevore gesien, net beter. As ʼn mens twee keer boe! sê skrik jy dalk vir die tweede kreet, maar by nommer 4 gaap jy die boe! tot in vergetelheid. Alhoewel nooit vervelig nie, is die gebruik van stilte en ledemate wat ligweg knetter-en-kraak en beweeg baie effektief, daarom kan jy tog gaan kyk. Maar dit wys net in teaters.
Jy kan dit nie op jou plasmaskerm bekyk nie, sodat jy tjips kan verorber en kort-kort badkamer toe hol as die nood druk nie. Jy moet knyp, boeta! Jy word ʼn gevangene van die warmbraksirkus. Medium-effektief en soms uittartend belowend, maar selde gruwelgil skokkend. En jy kan monstervoer, dus karakters wat bloot geskep is om opgevreet te word, sommer vroeg identifiseer, sodat jy die bottel tamatiesous en tjips op die regte oomblik gereed vir die monsters kan hou. Slegs in teaters.
Die fliek is by Ster-Kinekor en NuMetro te sien.
Leon van Nierop resenseer weekliks rolprente soos hierdie een op sy Facebook-blad. Besoek ook sy blad vir resensies oor rolprente met lokprente en interessante feite.
