Argieffoto (Foto: Colibri5/Pixabay)
Elisabeth Eybers (1915 – 2007)
As kind het ‘k eens die maan se ronde skyf
langsaam sien uitswel bo die silwer vlei
om saggies soos ‘n seepbel weg te dryf
en tussen yl populiere in te gly.
Agter my in die donker was ‘n raam
vol lig en mensestemme en gelag
en in my angs en weekheid sonder naam
terwyl ek op die maan se loskom wag.
Die res is alles duister en verward…
Van tak tot tak het hy gewieg… ek weet
nog net dat die gekneusde gras se geur
soos naeltjies was en dat ek skielik seer
gekry het van die inkrimp van my hart
en met my pols die trane weggevee ‘t.
