Foto: pixabay.com
Lees Hebreërs 11:23-31
Omdat die Israeliete geglo het, het hulle deur die Rooisee getrek soos oor droë grond … (Hebreërs 11:29)
Die Hebreërsskrywer is ’n lojale volksman: Die hele elfde hoofstuk van sy boek is vol voorbeelde van lofwaardige geloof uit sy eie mense se geledere. Dit word as ’t ware ’n galery geloofshelde uit sy volk se roemryke geskiedenis wat hier uitgestal word.
Behalwe dat “roemryke geskiedenis” ietwat van ’n oordrywing is, en “geloofshelde” waarskynlik ’n vergissing. Want met hoeveel eerbied Bybellesers ook al hierdie hoofstuk benader, dit bly ’n feit dat dié skrywer sy mense se geskiedenis deur rooskleurige lense beskou. Bloot ’n vinnige kyk na die Ou Testament sal jou wys hoe effentjies hierdie ry “groot gelowiges” se geloof was. En hoe erg hul misstappe.
Neem nou maar “die Israeliete” in vers 29 as voorbeeld: Voor die droogvoetse deurtog deur die “Rooisee”, só vertel die Eksodusskrywer ons, “het (hulle) baie bang geword en benoud na die Here geroep” (Eks 14:10). Nou weet die Hebreërsskrywer te vertel, eeue later, dat dit vanweë hul voortreflike geloof was dat hulle so gemaklik deurgetrek het.
Wat kyk die skrywer mis? Waarom hierdie heiligverklaring van sy voorvaders wat tog nie een enkele aanduiding van geloof gegee het voordat hulle droogvoets deur die see getrek het nie?
Of is dit ons, die latere lesers, wat net sien wat ons wil sien? Is dit nie maar ons idee van hoe en wat geloof is wat ons so sinies maak nie? Is dit nie tog wat geloof is nie: om in jou doodsbenoudheid nie in jou eie derms rond te grawe nie, maar na God te roep? Om te weet dat jy, Goddank, onder geen omstandighede aan jou geloof oorgelewer is nie?
Hoor my roep, Here! Help my, want ek behoort net aan U.
