Solidariteit vra groot maatskappye se steun teen omstrede ‘raswet’

Dr. Dirk Hermann, bestuurshoof van Solidariteit. (Foto: Reint Dykema)

“Julle het nie die reg om onreg te gehoorsaam nie.”

Dít is die kernboodskap van ʼn brief wat Solidariteit Donderdag aan ongeveer 2 000 groot Suid-Afrikaanse maatskappye gestuur het om hul steun teen die omstrede Wet op Diensbillikheid, oftewel die sogenaamde raswet, te werf.

“Maatskappye word gevra om kollektief te weier om die wet te implementeer, om politieke druk op die regering uit te oefen en om tot die regstryd toe te tree,” het dr. Dirk Hermann, bestuurshoof van Solidariteit, gesê.

In die brief skryf Hermann dat dit nie nou die tyd vir “klakkelose gehoorsaamheid” is nie, maar vir “positiewe protes”.

“Dit sal goed wees vir almal in Suid-Afrika.”

Luidens die brief maak maatskappye wat “hierdie nuwe onreg gehoorsaam” hulle nie net aandadig aan die onreg nie, maar ook aan die groeiende krisis in die land.

Dit wys ook daarop dat die nuwe wet werkgewers se reg om sake te doen, van hulle ontneem, asook werknemers se reg om te werk.

“Meer werkgeleenthede vir swart mense is ’n regmatige doel (soos vir alle mense), maar hierdie wet is die verkeerde manier om dit te bewerkstellig. Dit skep nie werk nie; dit herverdeel dit net en gaan tot swakker dienslewering en minder werkgeleenthede lei,” lui die brief.

“Wette word aan hul uitkomste in plaas van aan hul bedoelings gemeet. Ná dekades wys dit dat ʼn rassebestel onversoenbaar is met ʼn grondwetlike demokrasie, werkende staat en groeiende ekonomie. In hierdie geval is ras ongelukkig die enigste kriterium vir die kwotas wat op u afgedwing gaan word. Die fokus is nie op regstelling of werk nie, maar op ras – al kos dit werk.”

Daarom, skryf Hermann, berus die onus om die wet en regulasies te stop, grootliks op die ondernemings.

Flip Buys, voorsitter van die Solidariteit Beweging. (Foto: Solidariteit)

Hulle word in die lig hiervan versoek om nie die nuwe wet en regulasies in werking te stel nie, aangesien dit op “stilswyende goedkeuring” neerkom; om druk op die regering te plaas om die wet en regulasies terug te trek; self ’n aansoek teen die wetgewing in te dien of as ʼn vriend van die hof tot die litigasie toe te tree; of om ʼn bydrae tot Solidariteit se litigasie te maak indien ’n aansoek nie self gebring kan word nie.

Hermann skryf voorts dat hierdie regulasies van Suid-Afrika die mees rasgereguleerde land ter wêreld maak.

“Dié regulasies plaas werkgewers in ʼn onmoontlike posisie. Dit is nie implementeerbaar nie, maar dit gaan die wet word. Indien die regulasies nie toegepas word nie, is boetes en die beëindiging van staatskontrakte u voorland.

“Hierdie raswette strek veel verder as ‘regstelling of billikheid’. Dit kan miskien in die wet staan, maar dit is nie ‘reg’ om bekwame, hardwerkende en lojale werknemers op grond van hul velkleur te teiken nie.”

Volgens Hermann is daar twee onregte by die raswet ter sprake: Die eerste is die onreg wat wit, bruin en Indiërmense op grond van hul velkleur tot tweedeklasburgers afgradeer. Die tweede onreg is dat daar nog baie maatskappye in die land is wat hierdie onreg as “reg” en normaal aanvaar.

Flip Buys, voorsitter van die Solidariteit Beweging, wys daarop dat die nuwe raswette nie in isolasie gesien moet word van die wyer rampe wat die regering oor die land bring nie.

“Dit is dieselfde ideologie wat tot die verval van die land, die straffelose korrupsie, die misdaadkrisis en die ekonomiese insinking gelei het. Maatskappye wat hierdie raswette ondersteun, moenie kla oor die kragkrisis, munisipale verval of oor die gevaar dat die Amerikaners ons uit die Agoa-ooreenkoms skop nie. Dit is net ʼn ander stuk van dieselfde legkaart.”