Ondersteuning vir Kaapse onafhanklikheid groter as verwag

Deur Phil Craig

(Foto: Facebook)

Kaapse onafhanklikheid is nie ‘n nuwe konsep nie. Die Kaapse Party (Cape Party) is in 2007 gestig en neem sedert 2009 aan die verkiesings deel met ‘n onafhanklikheidskaart. In 2016 skryf die veteraanskrywer RW Johnson oor die moontlikheid van ‘n onafhanklike Kaap. In 2018 kondig koning Khoebaha die afstigting van die Wes-Kaap aan, vorm die Sovereign State of Good Hope namens die Khoi-San-nasie en dien die ANC met ’n kennisgewing van uitsetting. Ook in 2018 is CapeXit, ‘n groep wat onafhanklikheid nastreef deur middel van internasionale reg, gestig.

Ten spyte hiervan het niemand regtig onafhanklikheid ernstig opgeneem nie. Die media het skaars aandag daaraan gegee. Geen groot politieke partye het die idee gesteun nie en selfs diegene wat simpatiek was, was halfhartig in hul pogings. Peter Marais van die Vryheidsfront Plus (VF +) het gevra vir federale outonomie tydens die provinsiale rede in 2020, nadat hy die vorige jaar volkome onafhanklikheid gevra het.

In 2019 het die Kaapse Party die Pretoria-gebaseerde VirtuCall ‘n meningspeiling laat doen en daarna aangekondig dat 66% van die kiesers van die Demokratiese Alliansie ‘n referendum oor onafhanklikheid wil hê, asook 46% van alle Wes-Kaapse burgers. VirtuCall het beperkte peilingservaring gehad, en die Kaapse Party het slegs 9 331 stemme in die provinsiale verkiesing gekry. Dit het dit moontlik gemaak vir onafhanklikheid om onder die “kranksinnige randidees”-afdeling geliasseer te word, ondanks die sterk proteste van die betrokkenes by die beweging.

In 2020 is die Cape Independence Advocacy Group (CIAG), ‘n politieke drukgroep, gestig wat ten doel het om onafhanklikheid in die hoofstroom narratief te vestig. Op grond van inligting verskaf deur verbintenisse binne die Wes-Kaapse DA en die Kaapse Party se peilingsdata, was die CIAG oortuig daarvan dat die meerderheid ondersteuners van onafhanklikheid eintlik DA-ondersteuners is. Verder het hulle beweer dat steun vir onafhanklikheid veel wyer was as wat die politieke instelling, of die media, bereid was om toe te gee of eens te oorweeg.

In retrospek, moes die vlak van populêre ondersteuning voor die hand liggend gewees het. Teen middel 2020 het CapeXit meer as 450 000 persoonlike mandate ingesamel. Dit kom neer op byna 15% van die Wes-Kaapse kiesers. Maar beide teenstanders van onafhanklikheid sowel as skeptiese voornemende ondersteuners, het vasgekyk teen drie kwessies.

Eerstens wou niemand die verband tussen die DA en onafhanklikheid erken nie. Die DA self het op sy nasionale ambisies gefokus en het pas na vore getree uit sy rampspoedige flirtasie met rassepopulisme. Op strategiese vlak het hulle nie aan onafhanklikheid gedink nie.

Politieke kommentators en ontleders kon ook nie die DA-onafhanklikheid-spil oorweeg nie. Hulle het die Kaapse Party se skamele steun toegeskryf aan apatie van die kiesers en in baie gevalle bloot gesien wat hulle wou sien.

Die onafhanklikheidsbeweging self het tot ’n groot mate nie die DA-skakel verstaan ​​nie. Beide die Kaapse Party en CapeXit is voorstanders van Switserse styl- direkte demokrasie, terwyl albei organisasies verkeerdelik hul eie ideologiese affiniteite op onafhanklikheid-ondersteuners projekteer. Die meerderheid onafhanklikheid-ondersteuners kan waarskynlik nie minder hieroor omgee nie, hulle wil bloot goeie regering, politieke aanspreeklikheid en nierassigheid hê.

Tweedens het die meerderheid mense gedink dat onafhanklikheid net nie moontlik was nie. Sommige het gedink dat dit nie wettiglik moontlik was nie, vrese wat teenstanders van onafhanklikheid uit hul pad gegaan het om op te sinspeel. Ander het gedink dat dit nie polities moontlik was nie, hetsy omdat hulle van mening was dat daar onvoldoende steun was, of omdat hulle geglo het dat die ANC dit ten alle koste sou teëstaan.

Derdens word onafhanklikheid weer eens hoofsaaklik gesien met ‘n swaar helpende hand van teenstanders, as ‘n wit projek, gedryf en ondersteun deur ‘n oningeligte minderheid, wat heimlik terugval na een of ander vorm van neo-apartheid of volkstaat.

In Julie 2020 het die CIAG Victory Research opdrag gegee om ‘n nuwe peiling oor Kaapse onafhanklikheid te onderneem. Die keuse van die maatskappy was belangrik. Victory Research is ‘n uiters gerespekteerde peilingsorganisasie en hul uitvoerende hoof, Gareth van Onselen, het baie noue bande met die DA. Wat ook al die resultate van hul bevindinge sou wees, dit sou nie so maklik van die hand gewys kon word soos dié van VirtuCall die vorige jaar nie.

Toe kom die uitslag van die peiling…

Peilingresultate diskrediteer wydverspreide vermeende wysheid

Diegene wat Kaapse Party-stemme gelyk stel aan onafhanklikheidsteun, is onmiddellik gediskrediteer. In die 2019-verkiesing het die Kaapse Party net 0,45% van die stemme gekry, maar Victory Research se peiling het getoon dat 35,8% van die Wes-Kaapse kiesers onafhanklikheid wou hê en 47% ‘n referendum.

Die skakel tussen die DA en onafhanklikheid is nadruklik bevestig omdat 65% van alle onafhanklikheid-ondersteuners in die peiling gesê het dat hulle vir die DA stem, terwyl ‘n duidelike meerderheid – 53% van die DA-kiesers – onafhanklikheid wil hê, en 64% van die DA-kiesers ‘n referendum.

Die mite dat onafhanklikheid ‘n wit projek was, is ook brutaal ontbloot. In die peiling was 56% van diegene wat onafhanklikheid ondersteun het, bruin mense, 16% swart en slegs 28% wit. Die peiling het ook ondersoek ingestel oor waarom mense onafhanklikheid wou hê. Die waargenome voordeel vir ‘n persoon se eie ras het heel laaste gekom, met goeie regering, veiligheid en nierassigheid as die belangrikste beweegredes.

Gedurende Augustus, terwyl die uitslag van die peilings ontleed is, en in reaksie op sommige se pogings om onafhanklikheid as wettig of polities onmoontlik uit te beeld, het verskeie regskenners hul kommentaar tot die onafhanklikheidsdebat gevoeg en vasgestel dat onafhanklikheid inderdaad wettiglik moontlik is.

So waar laat dit Kaapse onafhanklikheid?

Hierdie was ‘n normpeiling, die eerste vaste verwysingspunt. Soos teenstanders van onafhanklikheid graag uitwys, het onafhanklikheid tot dusver geen noemenswaardige politieke steun geniet nie. Die onafhanklikheidsveldtog is aangedryf deur ‘n handjievol klein vrywillige organisasies, waarvan die meerderheid van selfs hul eie ondersteuners twyfel of onafhanklikheid moontlik is. In hierdie konteks verteenwoordig 36% ‘n uiters hoë vlak van steun, veel hoër as wat enige geloofwaardige ontleder voorspel het. Die peiling toon ook die pad vorentoe vir die onafhanklikheidsbeweging aan.

Afstigting is inherent ‘n politieke daad, die omstandighede in elke geval uniek, maar die een ononderhandelbaarheid is die duidelike demokratiese wil van die afstigtende mense – in hierdie geval Wes-Kaapse kiesers. Vir onafhanklikheid om te realiseer, moet steun met 14,2 persentasiepunte toeneem. In hierdie verband was die peiling uiters bemoedigend vir die onafhanklikheidsbeweging. Afgesien van die 35,8% van die kiesers wat reeds onafhanklikheid steun, was ‘n verdere 10,2% van die kiesers slegs “ietwat daarteen”, terwyl die peiling ook vasgestel het dat kiesers buitengewoon oop was daarvoor om hul posisie gunstig te verander.

Die peiling het ook getoon dat die CIAG se teikendrempel van steun (wat nodig is om ‘n onafhanklikheidsreferendum te wen) baie na aan bereikbaar is onder beide swart en wit kiesers. Soos byna altyd die geval is met die Wes-Kaapse politiek, sal die bruin stemme die deurslag gee. Bruin kiesers het die meerderheid (56%) van onafhanklikheidondersteuners uitgemaak. Om egter ‘n demokratiese meerderheidsmandaat vir onafhanklikheid te verkry, sal steun binne bruin gemeenskappe, tans op 39%, aansienlik moet toeneem. Selfs hier het die peiling positiewe nuus vir die onafhanklikheidsveldtog gehad.

Onder beide swart en wit kiesers was daar ‘n groot mate van korrelasie tussen waargenome uitkomste en stemvoornemens – 77% van die swart kiesers was van mening dat hulle slegter daaraan sou toe wees in ‘n onafhanklike Kaap en 84% van hulle was teen die idee.

Daarenteen het 75% van die wit kiesers gevoel dat hulle beter daaraan sou toe wees en 65% van hulle het onafhanklikheid gesteun. Wat bruin kiesers betref was 58% van hulle egter van mening dat hulle beter daaraan sou toe wees in ‘n onafhanklike Kaap, maar net 39% steun die idee. Om te verstaan ​​waarom bruin kiesers nie iets wil hê wat, volgens hulle, tot gevolg sou hê dat hulle beter daaraan sal toe wees nie, is die sleutel tot die ontsluiting van meerderheidsteun vir onafhanklikheid.

Polities is die peiling ‘n bepalende faktor

Die DA bevind hom nou stewig op die voorpunt van ‘n onafhanklikheid-dilemma. Onlangse mediadekking oor onafhanklikheid het die DA reeds verskuif van algehele stilte na ligsinnige afmaak van onafhanklikheid. Dit het hulle gedoen terwyl hulle die demokratiese regte van die ondersteuners van onafhanklikheid verdedig het om hul eie menings te bevorder. Dus, wat staan die DA nou te doen?

As die meerderheid van ’n party se eie kiesers onafhanklikheid wil hê en twee derdes van hulle daarvoor stem, kan mens beswaarlik demokrasie verkondig en dit dan ignoreer. Is ‘n referendum van die mense nie juis die suiwerste vorm van demokrasie nie? Te gereeld beskou kommentators ‘n referendum bloot as ‘n wettige aktiwiteit terwyl dit nie die primêre doel daarvan is nie. ‘n Referendum is nie eens wetlik bindend nie, maar dit is ‘n onomwonde uitdrukking van die demokratiese wil van die mense.

As dit nie ’n wanvoorstelling gaan wees nie, sal die Wes-Kaapse DA-premier in ‘n stadium ‘n referendum moet uitroep.

Behalwe die DA, het die Vryheidsfront Plus (VF +) reeds bevestig dat hulle Kaapse onafhanklikheid in die 2021-verkiesing sal steun, net soos die Cape Coloured Congress (CCC) en natuurlik die Kaapse Party. Die Good Party bevind hulself in dieselfde penarie as die DA – 63% van hul kiesers is voorstanders van onafhanklikheid.

Die CIAG beskik nou oor hierdie kookpot van bestanddele. Hul taak gaan behels om dit te gebruik, beide om soveel druk moontlik uit te oefen op die DA en om die steunvlak se naald nader aan die kritiese 50% + 1 punt te skuif. Die volgende fase in hul veldtog is om ondersteuning op sosiale media te verander na ondersteuning in die strate. Dit sal aanvanklik insluit dat ondersteuners aangemoedig sal word om simbole van onafhanklikheid in die openbaar te vertoon voordat hulle na openbare geleenthede gaan.

Bronne binne die DA berig reeds dat groeiende oproepe tot onafhanklikheid houdings en beleide direk beïnvloed. Op hul onlangse beleidskonferensie het hulle gesê: “Die DA sal daarna streef om die federale karakter van ons grondwetlike demokrasie te versterk”, terwyl hulle praat oor die regering nader aan die mense en om die mag geografies na die laagste effektiewe vlak af te wentel. Een DA-bron het die party as “aangemoedig” beskryf en gesê dat die party vanuit ‘n onafhanklikheidsperspektief beslis in die regte rigting beweeg.

Die DA se avant garde is ongetwyfeld daarvan bewus dat ware federalisme, as dit hul bedoeling is, ‘n grondwetlike wysiging vereis wat ondersteun moet word deur twee derdes van die nasionale vergadering en ses uit nege provinsies. Dit gaan nie bereik word deur die DA wat ‘n mosie in die nasionale vergadering bring nie. In werklikheid is hul enigste realistiese hoop op federalisme ‘n politieke kompromie, gevorm in die lig van ‘n onstuimige onafhanklikheidsbeweging. Maar is dit ‘n dier wat, sodra dit vrygelaat is, ooit getem kan word?

Een ding is seker, die volgende paar maande gaan inderdaad baie interessant wees.

  • Phil Craig is ‘n gesinsman, ‘n reeks-entrepreneur en medestigter van die Cape Independence Advocacy Group. Hy beywer hom vir die skepping van die Kaap van Goeie Hoop, ‘n Eerste Wêreldland aan die suidpunt van Afrika wat vryheid, veiligheid en welvaart bring vir almal wat daar woon, ongeag hul ras, godsdiens en kultuur.

Hierdie plasing is deur ’n onafhanklike persoon of onderneming saamgestel. Die menings en standpunte wat in hierdie skrywe uitgespreek word, is nie noodwendig die beleid of standpunt van Maroela Media se redakteurs, direksie of aandeelhouers nie. –Red

Deel van: Meningsvormers

ondersteun maroela media só

Sonder Maroela Media sou jy nie geweet het nie. Help om jou gebalanseerde en betroubare nuusbron se toekoms te verseker. Maak nou ’n vrywillige bydrae. Onthou – ons nuus bly gratis.

Maak 'n bydrae

Nou pra' jý

8 Kommentare

J ·

Kaapse onafhanklikheid is die enigste teenvoeter vir “majoritarianism’ d.w.s. onderdrukking deur die meerderheid.

Die ANC sal altyd minderhede onderdruk en teen hulle diskrimineer!

Die Kaap se onafhanklikheid kan die inwoners beskerm teen die mags’wellus’, magsmisbruik, korrupsie en onbevoegdheid van die ANC rampokker regime.

GO …! Kaap …. GO! … bevry julle self!

annie ·

Selfs die ‘berg’ is reeds geannekseer deur Moslems oor voorvadergrafte wat as heilig geag word. Dit sal makliker wees om Antartika leefbaar te maak en koringlande uit te rol. Mens kan droom. Niemand keer jou nie.

vanmax ·

Ek is 46 en ‘n Pretorianer. Ek het grendel tyd gebruik om mooi te besin en is besig om my plan te maak om iewers in die Kaap te hervestig – ek is oortuig dat afstigting in my leeftyd sal gebeur. Ek hou al dop en is deel van die verskillende aksies vanaf 2018- ek dink die grootste struikelblok vir mense van hier bo is dat hulle glo dat hulle nie dieselfde werksgeleenthede ensv. in die Kaap het nie – die politieke partye se probleem is dat met onafhanklikheids stem hulle moontlik van hul mag ontneem sal word en dus word die “party” belangriker as die gemeenskaplike belang – as bg. opgelos kan word sal die sneeubal begin rol. Eerder dit as imigreer.

Henri ·

My eerste bede is dat die hele SA ‘n onder ‘n Godvresende regering sal staan. En indien nie Godvresend, ten minste regsinnig en regdenkend. Ongelukkig, oor die hele land gesien, werk die ondenkende getalle teen só ‘n moontlikheid. Maar onthou dat by God daar niks onmoontlike is nie.

My tweede bede is, ‘n onafhanklike Kaapland, of westelike deel van die land, hoe wyd die grense ook al mag lê. Met ‘n Weskaap wat sesseer sal getalle belans, menslik gesproke, ten minste tot met regdenkende en regsinnige regering lei. Maar Godvresend, nog nie, want die groeperings in die Weskaap is te liberaal, die DA ingesluit.

God weet egter dat Afrika ‘n goeie voorbeeld van regering nodig het, en die ANC is nog meer liberaal en sonder vaste norme, eer Hom nie, en stap net dieselfde pad as Zanu PF. En ons weet nie watter moontlikhede, of kombinasie daarvan, gaan uitsoek nie. Kanse vir die hele SA deur trek saam met sóveel ondenkendes, lyk bitter skraal. So ek ondersteun die poging om Weskaap af te stig

Kokerboom ·

Kom ons wees realisties. Ons nie-ANC kiesers verkies so ‘n ideaal verwyder van die ANC pes wat ons land domineer. Dit sal egter ‘n droom bly want glo my die ANC sal dit NIE toelaat.Hul sal die Weskaap bevolk uit ander (almal) swak bestuurde provinsies bv Ooskaap( wat reeds gebeur). Dis teen hul grein om iets wat werk te aanvaar! Ons sit opgeskeep met ‘n vernietigende vloedgolf wat alles oorspoel!!

Josef du Toit ·

Onafhanklikheid sonder nasionalistiese stukrag is onsin. ‘n Doel van volwaardige selfregering vir die betrokke meerderheidsvolk, die Kaapse Afrikaanses (Afrikaanstalige bruinmense), is nodig. Maar beleid sal nie resultate lewer nie, tensy daar ‘n ongekende opwelling van Kaapse Afrikaanse nasionalisme plaasvind.
Dan is daar die tragedie van Katalonië, waar die Spaanse owerhede gewoon onafhanklikheidstrewes meedoënloos vervolg het. Kan meer billikheid plaaslik verwag word?
‘n Onwaarskynlik gelyktydige nasionalistiese ontwaking in provinsies van die Zulus, Xhosas, Noord-Sothos en Kaapse Afrikaanses sal nodig wees, ter wedersydse ondersteuning vir onafhanklikheid in die provinsies waar hulle ‘n volstrekte meerderheid vorm. (Die ander provinsiale volksmeerderhede (Tswanas en Sothos) het reeds hul kultuursentrums in buurlande, en is daarom selfs nog minder vatbaar tot nasionalistiese sentimente.)

wim ·

Die ANC kan dalk daarvoor te vind wees as die pro onafhanklikheidsbeweging hul kaarte reg speel.

Die ANC staan ‘n groot kans om hul volstrekte meerderheid te verloor, en geeneen van die aliansie opsies gaan hul baie help nie, dit gaan ook nie SA baie help nie, dink maar aan ‘n ANC-EFF alliansie. Met die Wes-Kaap uit die prentjie, druk dit die ANC bo 50% in die res van SA.

Die ANC kan dit dan spin soos hulle wil, en almal (behalwe die EFF) is gelukkig.

Dirk Mostert ·

Uit ‘n ekonomiese oogpunt. Ek sal soos baie ander elders in S.A. my beleggings oorplaas na ‘n veiliger plek en in die Wes-Kaap gaan vestig. Die Noord-Kaap het groot mynbou-potensiaal en die Westelike twee provinsies saam het beslis goeie vooruitsigte, as die ANC-juk net afgeskud kan word.

O wee, die gesang is uit! Die kommentaar op hierdie berig is gesluit. Kom kuier gerus lekker verder saam op ʼn ander artikel.