Foto: pixabay.com
Lees Genesis 27:30-38
Maar Isak sê vir hom: “Jou broer het my kom bedrieg en toe het hy jou seën gevat”. (Genesis 27:35)
Wat ’n vreemde episode in hierdie bekende verhaal …
Ons ken die storie goed, en die ellendigheid daarvan het selfs in ons idiomeskat nesgeskop. Ja, ons weet wat dit beteken om jou eersgeboortereg vir ’n pot lensiesop te verruil.
Maar wat nou van die pa se seën wat net aan die een gegee kan word en nie aan die ander een ook nie? Selfs al word dit baie gou duidelik dat eersgenoemde die seën onregmatig, nee, op ’n bedrieglike wyse, in die hande gekry het. Esau soebat dan: “Het Pa nie nog ’n seën vir my ook nie?”
Maar sy pa het nie nóg nie; wat hy gehad het, het hy reeds gegee.
’n Vreemde kinkel vir ons, die Godskinders, wie se Vader oor ’n onuitputlike bron van seëninge beskik. Ons weet immers uit soete ondervinding hoe Hy seën. Hoe Hy nie onderskeid maak nie. Hoe Hy Hom nie ’n rat voor die oë laat draai nie. Hoe Hy ook die bedrieërs seën, welwetend dat hulle bedrieërs is. Hoe hy dwarsdeur mense soos ek kan sien.
Ja, ek weet wat die omvang van my valsheid is. En ek kan eerstehands getuig oor hoeveel moeite die Here doen om my van myself te verlos. Tot vandag toe is ek nie seker of ek van my selfbeheptheid ontslae is of ooit sal raak nie.
Maar ek weet, o ek wéét, dat Hy my met seëninge oorlaai. En dat dit, hierdie oewerlose goedheid, my keer op keer oorrompel en laat uitroep: Is dit alles dan vir mý, Here?
Ek kan nie my seëninge tel nie, Here. Net so min soos wat ek die sterre se getal kan bereken. Ek kan net sê: Prys die Heer!
Dankie dankie Here vir genade